Η «δημοκρατία» των φιλελεύθερων ολιγαρχιών που άφηναν έναν μικρό χώρο ελευθερίας για τους πολίτες των χωρών, δεν τηρεί πια κανένα πρόσχημα, αποδεικνύοντας πως πάντα, στην πραγματικότητα τους θεωρούσε «υπηκόους».
Η κτηνώδης καταστολή που έχει, ως τώρα, υποστεί το κίνημα του Occupy στις Η.Π.Α (ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα του προηγούμενου Σαββατοκύριακου στο Oakland), η λοιδορία του από τα Μέσα Ενημέρωσης της χώρας, η απόφαση των Βρετανικών αρχών να κατατάξουν το αντίστοιχο Occupy London στη λίστα με τις σκληρότερες τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Al-Quida, η σύλληψη χρήστη Twitter στο αεροδρόμιο του Los Angeles λόγω «ύποπτης ανάρτησής του», οι προσπάθειες φίμωσης του διαδικτύου με τη δημιουργία καταφανώς αντιδραστικών διακρατικών νομοθετικών πλαισίων όπως PIPA, SOPA και ACTA, είναι μόνο μερικά χτυπητά παραδείγματα που (απο)δεικνύουν πλέον ξεκάθαρα ότι οι μέρες που η ελευθερία του λόγου γινόταν σεβαστή (σε κάποιο βαθμό, μεγαλύτερο ή μικρότερο), όπως και η εποχή που το δικαίωμα της δημόσιας διαμαρτυρίας ενάντια στην εκάστοτε πολιτική καθεστηκυία τάξη θεωρητικά ήταν αδιαπραγμάτευτο, ανήκουν πια στο παρελθόν.
Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά. Στην Ελλάδα, πλέον, γίνεται όλο και πιο φανερή η αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού και η εφαρμογή σκληρών κατασταλτικών μέτρων. Τις τελευταίες μέρες είδαμε τα ΜΑΤ να απομακρύνουν τους άστεγους από το κέντρο της Αθήνας και από κτίρια στα οποία προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο λόγω του ψύχους, μετά από αίτημα του δήμαρχου Γ. Καμίνη που η Πολιτεία ευχαρίστως αποδέχτηκε, αλλά και την δήλωση της Ντ. Μπακογιάννη για απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, θέση που υποστηρίχθηκε από αρκετά μέλη συντηρητικών κομμάτων.
Τόσο σε διεθνές όσο και σε εγχώριο επίπεδο, παρατηρείται λοιπόν το τέλος της φιλελεύθερης «δημοκρατίας» (ολιγαρχίας, για την ακρίβεια) και το πέρασμα προς ένα αυταρχικό καθεστώς απόλυτης κυριαρχίας μερικών ζάπλουτων ελίτ, των οποίων τα συμφέροντα διασφαλίζονται με κάθε τρόπο, ενώ τα μεσαία στρώματα εξαλείφονται σιγά σιγά συμπιεζόμενα προς τα κάτω όπου φαίνεται να δημιουργείται μια τεράστια τάξη εξαθλιωμένων κυριαρχούμενων. Παράλληλα, το παραμύθι της ασφάλειας, της κοινωνικής ειρήνης και της «προστασίας των πολιτών από μια μικρή μερίδα ανεγκέφαλων βανδάλων» (πρόκειται για την αγαπημένη έκφραση του συντηρητικού Βρετανού πρωθυπουργού David Cameron), θα προωθείται και θα διαδίδεται συνεχώς. Εν ολίγοις, όπως όλα δείχνουν, έχουμε εισέλθει σε μια νέα περίοδο γενικευμένου κομφορμισμού, όπου πλέον κάθε ανθρώπινη αξία γίνεται βορά στο βωμό του χρήματος και του κέρδους, όπου κάθε διαφορετική γνώμη αντιμετωπίζεται είτε ως «επικίνδυνη» είτε ως «ουτοπική», σε μια περίοδο όπου η πολιτική ακρισία και η απάθεια έχει διαβρώσει πέρα ως πέρα τις Δυτικές κοινωνίες. Η ανοχή, σ’ αυτήν την κατάσταση έπαψε πια να είναι απλώς ανήθικη. Είναι πλέον φανερά αυτοκαταστροφική.
Νεοσυντηρητισμός/ακροδεξιά και ευρωσκεπτικισμός
Κι ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει πως καταρρέει υπό το βάρος των χρεών και των ελλειμμάτων, ολοένα και περισσότερο νεοσυντηρητικά/ευρωσκεπτικιστικά κόμματα με εθνικιστικό και ακροδεξιό χαρακτήρα κάνουν έντονη την εμφάνισή τους, κερδίζοντας μεγαλύτερα ποσοστά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ολλανδία, όπου ο Girt Wilders που στρέφεται κατά των μεταναστών (και όχι κατά των εξτρεμιστών Ισλαμιστών όπως θέλουν κάποιοι να λένε) συγκέντρωσε ποσοστό 16.97% στις τελευταίες εκλογές. Επίσης, στην Βρετανία, το κόμμα United Kingdom Independence του Niggel Farange – του γνωστού ευρωβουλευτή που πιστεύει ότι το Ευρωκοινοβούλιο αποτελείται από κομμουνιστές που αποσκοπούν στο να μετατρέψουν την Ε.Ε. σε μια κομμουνιστική υπερδύναμη, (αλλά λόγω της φιλελληνικής του στάσης έχει καταστεί είδωλο από ´Ελληνες εθνικιστές) – κερδίζει έδαφος συνεχώς, διεισδύοντας σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, κάνοντας λόγο για έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίστοιχες τάσεις υπάρχουν στη Φινλανδία με τους Αληθινούς Φινλανδούς και στη Γαλλία με το κόμμα της Μαρί Λεπέν.
Στο θέμα αυτό είχαμε αναφερθεί εκτενέστερα σε προηγούμενή μας ανάρτηση. Μολονότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει καταδικασμένη σε αποτυχία, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υποστηρίξουμε αντιδραστικές φωνές. Όχι γιατί οι συγκεκριμένοι πολιτικοί όπως οι Farange και Wilders εναντιώνονται στα δικά μας προτάγματα, αλλά διότι η επιθυμία πολλών πολιτών να αποδεσμευτεί η χώρα τους από την Ε.Ε. δεν αποτελεί μέρος κάποιου προτάγματος για δημιουργίας ενός άλλου μοντέλου ενοποίησης ή έστω φιλίας και συνεργασίας των Ευρωπαϊκών χωρών. Οι προαναφερόμενες ευρωσκεπτικιστικές τάσεις αποτελούν, κατά βάση, αντανάκλαση του κλίματος εσωστρέφειας που η οικονομική (και όχι μόνο) κρίση έχει καλλιεργήσει, μαζί με τον φόβο και την ανασφάλεια. Δεν πρόκειται για νέες πολιτικές που αμφισβητούν δημιουργικά το υπάρχον αυταρχικό πολιτικό σύστημα, ούτε για ριζοσπαστικές ιδέες και πρακτικές που βασίζονται σε ένα άλλο σκεπτικό, αλλά για μια αρνητική, στείρα και αντιδραστική έκφραση δυσαρέσκειας η οποία καθόλου δεν δείχνει ικανή να δώσει λύσεις ή να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό πλαίσιο, μια νέα προσέγγιση της πολιτικής και της δημόσιας ζωής με γνώμονα την ισότητα, την ισοπολιτεία και την ελευθερία.
Η Ε.Ε. βρίσκεται σε αδιέξοδο χρόνια πριν εμφανιστούν τα σημάδια της οικονομικής κρίσης – κάτι που όλοι γνωρίζαμε κατά κάποιον τρόπο, αλλά λόγω της ψεύτικης ευημερίας που οι περισσότεροι βιώναμε, προτιμήσαμε ν’ αγνοήσουμε σημαντικούς παράγοντες που μαρτυρούν πως, στην πραγματικότητα, η Ε.Ε. δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά μια απατηλή υπόσχεση για μια κοινωνία ευημερίας, βασισμένη στον οικονομισμό, σεβόμενη διακριτικά το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό. Ο Niggel Farange έθεσε ένα φαινομενικά σωστό ερώτημα πριν από μερικούς μήνες: «Πως είναι δυνατόν να ενώσει κανείς πολίτες 25 διαφορετικών χωρών, με διαφορετικά ήθη και έθιμα, ιστορία, πολιτισμό και τρόπο ζωής;» Το συγκεκριμένο ερώτημα είναι σε μεγάλο βαθμό αληθές, αλλά ο ίδιος αγνοεί (εσκεμμένα ίσως) μερικές θεμελιώδεις πολιτικές συνιστώσες: σαφέστατα, η ιδέα ότι η Ε.Ε. είναι μια ένωση αλληλεγγύης και πολυεπίπεδης συνεργασίας των λαών της Ευρώπης δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα κακογραμμένο παραμύθι για μικρά παιδιά. Η Ε.Ε., όπως είπαμε και παραπάνω, ανέκαθεν προσδιόριζε τις κεντρικές της επιδιώξεις με βάση οικονομικούς παράγοντες χωρίς ποτέ να στοχεύει σε μια πραγματική ένωση που θα καταλάμβανε την πολιτική, κοινωνική ή πολιτιστική διάσταση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Εξυπηρετεί, έτσι, το καπιταλιστικό φαντασιακό της απεριόριστης εξάπλωσης των παραγωγικών δυνάμεων και του εξορθολογισμού του κέρδους, θέτοντας ζητήματα όπως η φιλία και οι διαπολιτισμικές σχέσεις σε δεύτερη μοίρα (αν υποθέσουμε ότι αυτές οι έννοιες ενδιέφεραν ποτέ τους εμπνευστές της). Οπότε, λοιπόν, το σωστά διατυπωμένο ερώτημα δεν είναι «κατά πόσο θα μπορούσαν να συνυπάρξουν 25 διαφορετικές κουλτούρες» όπως απλοϊκά ή δημαγωγικά αναρωτιέται ο Farange, αλλά το ότι είναι μάλλον ανόητο να πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν όλες αυτές οι χώρες να ενώσουν τις δυνάμεις τους κάτω από έναν κοινό οικονομικό στόχο, δίχως οι μικρότερες και οικονομικά ασθενέστερες να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης των μεγαλύτερων και ισχυρότερων (όπως για παράδειγμα της Γερμανίας). Στο καπιταλιστικό σύστημα (και σε όσα πολιτικο-οικονομικά συστήματα κυριαρχεί μια αντίστοιχη οικονομιστική προσέγγιση κάθε διάστασης της ανθρώπινης δραστηριότητας) τους όρους τους θέτει ο οικονομικά ισχυρότερος, επιβάλλοντάς τους σε όλους τους ασθενέστερους ως κοινούς σκοπούς.
Η κοινωνία σε απόγνωση – απαγορευμένος πλανήτης
Εξετάζοντας πάλι την Ελληνική πραγματικότητα, βλέπουμε ότι η συντηρητικοποίηση οδηγεί σε μονοπάτια παράνοιας. Από τη μια ακροδεξιοί και Σταλινικοί παλαιοαριστεροί αναζητούν παντού «προδότες», «υπερεθνικές ελίτ» και συνωμοσίες, από την άλλη υπάρχει μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση που υπακούει πιστά στις εντολές της Ε.Ε. (που με τη σειρά της δεν ασκεί μια δική της πολιτική αλλά, επί της ουσίας, εργάζεται για τα συμφέροντα του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου και του χρηματοπιστωτικού συστήματος) και η οποία κάνει τα πάντα προκειμένου να καταστείλει κάθε κίνημα αντίστασης.
Είναι ίσως καιρός να καταλάβουμε ότι κανένας ηγέτης, κανένα χρεοκοπημένο σύστημα δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε χειραφέτηση. Θα πρέπει ν’ αποβάλουμε τον φόβο που έχει ριζώσει μέσα μας. Ένα φόβο που αυξάνεται διαρκώς, όσο η καταιγίδα αγριεύει και η κατάρρευση κάθε κοινωνικής συνοχής και αξίας μας διαβρώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Μέσα σ’ όλα, θα πρέπει να τελειώνουμε με την Ε.Ε., το μεγάλο μας αποκούμπι (αυτό, δηλαδή, που για χρόνια αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του νεοελληνικού φαντασιακού, πως οτιδήποτε φέρει σφραγίδα με λατινικά γράμματα και επιγραφή “made in Germany” είναι πάντα προτιμότερο), και κάθε είδους κεντρική εξουσία. Να τελειώνουμε και με τους νεοσυντηρητικούς λαοπλάνους τύπου Niggel Farange, να τους τραβήξουμε τ’ αυτί και να πετάξουμε στον κάδο της ιστορίας και αυτούς και τη σάπια ιδεολογία τους • μαζί και τους γραφειοκράτες της κάθε κομματικής ηγεσίας.
Η δημοκρατία, πάνω απ’ όλα, προϋποθέτει και δημοκρατικά άτομα, έλεγε κάποτε ο Alexis De Tocqueville. Είναι καιρός, λοιπόν, να μάθουμε ν’ αμφισβητούμε τα θέσφατα των ιδεολογιών μας. Ν’ αποβάλουμε κάθε φόβο για το διαφορετικό, κάθε κλειστότητα και κάθε είδους αυτοκαταστροφικές τάσεις εσωστρέφειας βαδίζοντας προς μια νέα κατεύθυνση πραγματικής φιλίας και αλληλεγγύης. Οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου, είτε λέγονται Γάλλοι, είτε Ισπανοί, είτε Γερμανοί, είτε Βρετανοί, είτε Τούρκοι, είτε Μαλαισιανοί έχουν τους ίδιους ανοιχτούς λογαριασμούς με τους πολιτικάντηδες και τις ελίτ. Η αποδέσμευσή μας από τα δεσμά της τυφλής υπακοής σε κάθε είδους νομοτέλεια, όπως: ιστορικοί νόμοι, ιστορική συνέχεια, νόμοι της αγοράς, θεός ή κράτος, αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου ν’ απελευθερωθούμε από κάθε βαρβαρότητα. Διαφορετικά είναι πιθανό η Σκύλα ν’ αντικατασταθεί από την Χάρυβδη. Ο Νεοφιλελευθερισμός από ενός νέου τύπου Εθνικισμό και μια εξωπραγματική προσέγγιση της πολιτικής με αποτελέσματα που μπορεί να αποβούν μοιραία όσον αφορά την αυτοθέσμιση των κοινωνιών και την αποτίναξη της ετερονομίας και κατ΄επέκταση, της ανελευθερίας.
Συγγραφή: Julien Febvre Ian Delta
ΠΗΓΗ: EAGAINST.COM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου