ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Μπρος γκρεμός και πίσω... ρέμα χαρακτήριζε κορυφαίος χρηματιστηριακός παράγοντας την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σχετικά με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η μετάθεση της σχετικής ανακοίνωσης για μετά τις εκλογές μπορεί αρχικά να προκάλεσε εύλογα ερωτήματα και ανησυχία στην αγορά, αλλά θεωρήθηκε σοφή και σκόπιμη κίνηση, καθώς απεγκλώβιζε ένα τόσο ουσιώδες πρόβλημα από την προεκλογική διαμάχη.
Καλά ενημερωμένη πηγή υποστηρίζει πως η τελική απόφαση ελήφθη από τον ίδιο τον Παπαδήμο (έπειτα από ενημέρωση του Γ. Προβόπουλου και επικοινωνία με τους Β. Ράπανο και Ι. Κωστόπουλο). Σημειωτέον πως μέχρι την τελευταία στιγμή ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για καταληκτική ημερομηνία στις 20 Απριλίου, με την αγορά (και το Χ.Α.) να έχει προεξοφλήσει αναλόγως τις εξελίξεις. Όμως η παρέμβαση της τρόικας από τη μία, η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού από την άλλη και η επιδείνωση της κρίσης στις ευρωπαϊκές αγορές έβαλαν «πάγο» στην όποια σκέψη για ανακοινώσεις πριν από τις εκλογές.
Συν τω χρόνω ανακοινώθηκαν τα οικονομικά αποτελέσματα των τραπεζών, η προειδοποίηση της Moody’s, οι εκλογές στη Γαλλία και η κατάρρευση της ολλανδικής κυβέρνησης για να αλλάξει πάλι το σκηνικό. Πλέον υποστηρικτές της... παράτασης εμφανίζονταν στα μέσα της εβδομάδας ιδιαίτερα επιφυλακτικοί, καθώς η τροπή που έχει λάβει η κατάσταση δεν προοιωνίζεται γρήγορη αποθέρμανση.
Η εικόνα των αποτελεσμάτων χρήσης 2011 μπορεί να ήταν από λίγο έως πολύ αναμενόμενη για τις τράπεζες, ωστόσο δεν παύει να είναι η χειρότερη των τελευταίων χρόνων.
Ενδεικτικά η Εθνική παρουσίασε ζημιές 12,34 δισ. ευρώ, από τα οποία 11,74 οφείλονται στη συμμετοχή του ομίλου στο περίφημο PSI. H Moody’s στην τελευταία έκθεσή της λέει τα πράγματα με το όνομά τους, σημειώνοντας πως το ελληνικό τραπεζικό σύστημα χωρίς τα κεφάλαια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι χρεοκοπημένο. Ο ξένος οίκος δεν λέει βέβαια κάτι καινούργιο ή αλήθειες που δεν γνωρίζουν καλύτερα οι ίδιοι οι τραπεζίτες ή, κυρίως, η πραγματική οικονομία.

Το πρώτο «μπλόκο»
Αρχική πρόθεση του Λ. Παπαδήμου ήταν το... νερό να μπει στο αυλάκι γύρω στα μέσα Απριλίου, όμως τα μηνύματα που λάμβαναν οι τραπεζίτες από το εξωτερικό δεν βοηθούσαν, καθώς διαπιστωνόταν απροθυμία διεθνών ομίλων να καλύψουν (πρακτικά πρόκειται περί καταβολής εγγυήσεων) τις αναπόφευκτες αυξήσεις κεφαλαίου.
Από την άλλη η τρόικα, που δεν θα ήθελε με τίποτε να δει τις ελληνικές τράπεζες να κρατικοποιούνται, άρχισε να βάζει εμπόδια στην απελευθέρωση κεφαλαίων προς την Αθήνα. Στο ερώτημα αν αυτά ήταν εγγυημένα η απάντηση είναι: Ναι, πρόκειται γι’ αυτά που υποτίθεται πως είχαν διασφαλιστεί μετά το PSI, με την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης σύμφωνα και με τις διαβεβαιώσεις Βενιζέλου - Σαχινίδη.
Και κάπως έτσι η ελληνική πλευρά βρέθηκε προ (πραγματικής και ιδιαίτερα δυσάρεστης) εκπλήξεως όταν αμέσως μετά το Πάσχα οι Βρυξέλλες μπλόκαραν τα πρώτα 6,3 εκατ. ευρώ, που θα δίνονταν προκειμένου να αποπληρώσει το Ελληνικό Δημόσιο μεγάλο μέρος των εκπρόθεσμων υποχρεώσεών του σε ιδιώτες, επιχειρήσεις και φορείς.
Στο υπουργείο Οικονομικών διαπίστωσαν αίφνης πως η εξασφαλισμένη και εγκεκριμένη βοήθεια (περί δανεισμού πρόκειται, για να μην ξεχνιόμαστε...) χρησιμοποιούνταν από την τρόικα ως μοχλός πίεσης (εκβιασμού, για να το λέμε με το όνομά του) στην Αθήνα και το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Το μήνυμα... «λεφτά μετά τις εκλογές» (και προφανώς ανάλογα με το αποτέλεσμα και τις βουλές των δανειστών) φέρεται να προκάλεσε σοκ και στους τραπεζικούς, επενδυτικούς κύκλους.

Μέθοδοι... «συνετισμού»
Επί της ουσίας η αρχική μετάθεση της ανακεφαλαιοποίησης (προκειμένου να μην αποτελέσουν «κόκκινο πανί» για τους ψηφοφόρους και τα αντιμνημονιακά κόμματα) υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε... εκτροχιασμό, εάν οι εξελίξεις δεν είναι αυτές που θα αρέσουν στην τρόικα.
Και αν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία για τις πραγματικές διαθέσεις των δανειστών και των μεθόδων συνετισμού που μετέρχονται, η περίπτωση της Γαλλίας είναι ενδεικτική. Έμπρακτη αποδοκιμασία και υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας «υποσχέθηκαν» οι δανειστές στο Παρίσι στην περίπτωση που εκλεγεί ο μη αρεστός σε αυτούς Ολάντ!
Σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον αρκετοί είναι πλέον αυτοί που αμφιβάλλουν για το αν και κατά πόσον θα τηρηθούν τα «υπεσχημένα», καθώς τα κεφάλαια που χρειάζεται το εγχώριο τραπεζικό σύστημα δεν είναι λίγα. Και μάλιστα σε μία φάση των αγορών που η ισπανική αγορά ομολόγων προοιωνίζεται ένα είδος «προγράμματος διάσωσης» και για τη χώρα της Ιβηρικής. Παράλληλα η γαλλική οικονομία έχει στοχοποιηθεί (σταθερά πάνω από το 3% η απόδοση του 10ετούς τίτλου), ενώ η Ρώμη παραμένει πάντα στο στόχαστρο των αγορών.
Έτσι η προειδοποίηση του διοικητή της ΤτΕ πως ελλοχεύει ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ φαίνεται πως δεν στερείται βάσης, καθώς διερμηνεύει τις διαθέσεις πολλών κύκλων εκτός Ελλάδας, τις οποίες πολλές φορές έχουμε περιγράψει με λεπτομέρειες. Απλώς να συμπληρώσουμε ότι, σύμφωνα με καλά ενημερωμένη πηγή, πολλά θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα της εαρινής συνάντησης του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Πού μας οδηγούν οι ξένοι
Ο καθοριστικός ρόλος της εαρινής αυτής συνάντησης του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας γίνεται προφανής και από τις δηλώσεις της επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία σε πρόσφατη ομιλία της κάλεσε όσους καθορίζουν την πολιτική να αρπάξουν την ευκαιρία. Ζήτησε δε να επαναληφθεί η «στιγμή του Λονδίνου» (του Φεβρουαρίου του 2009), όταν οι ηγέτες των G20 ανακοίνωσαν ένα συντονισμένο σχέδιο διάσωσης της παγκόσμιας οικονομίας.
Το σχέδιο αυτό ήταν η αφορμή για την ανοδική κίνηση που άρχισε σε όλα τα διεθνή χρηματιστήρια, αποδεικνύοντας τη μεγάλη ισχύ που έχουν αποκτήσει άτυποι υπερεθνικοί οργανισμοί. Πάντα σύμφωνα με την ίδια πηγή, οι προτάσεις που θα καταθέσει το Ταμείο είναι μάλλον γνωστές και εκτιμάται πως περιλαμβάνουν:
♦  Περαιτέρω αύξηση των οικονομικών πόρων του ΔΝΤ.
♦   Καθυστέρηση στην εφαρμογή αυστηρότερης δημοσιονομικής πολιτικής σε κάποιες χώρες (πιθανότατα σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας).
♦  Χαλαρότερη νομισματική πολιτική στις ανεπτυγμένες οικονομίες.
♦  Αναδιάρθρωση του οικονομικού συστήματος - χωρίς όμως ακόμη να είναι εμφανής η κατεύθυνση προς τα πού θα κινηθεί.
♦  Νέες τροποποιήσεις και αλλαγές στην αγορά εργασίας (ο διεθνής ανταγωνισμός έχει πλέον εστιαστεί στη  μείωση των μισθών και συντάξεων και στη δραματική μείωση του κοινωνικού κράτους).
Σε αυτό το περιβάλλον θα πρέπει λοιπόν να... χωρέσει και η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με τρεις παραμέτρους αδιαπραγμάτευτες από την πλευρά των δανειστών.
1 Κεφαλαιακή ενίσχυση, αλλά όχι κρατικοποίηση των ελληνικών τραπεζών.
2 Όροι συμμετοχής των παλαιών μετόχων στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου που θα ευνοούν σε κάποιον βαθμό την πλειονότητα των ισχυρότερων και μικρού μέρους των μικροεπενδυτών.
3  «Τροϊκανοποιήση» του εγχώριου συστήματος.
Πρακτικά δεν μένουν περιθώρια παρερμηνειών στους εμπλεκόμενους. Το μέχρι πρότινος πανίσχυρο εγχώριο τραπεζικό κατεστημένο θα πρέπει ή να αποδεχθεί τους όρους παιχνιδιού που θέτουν οι δανειστές ή να τεθεί εκτός... παιδιάς.
Όσοι θελήσουν να συμμετάσχουν στις δουλειές της επόμενης ημέρας θα πρέπει να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη (για να διατηρήσουν υποπολλαπλάσια μερίδια), να συμπράξουν σε σχήματα ξένων (ή να λειτουργήσουν  σαν  υπεργολάβοι τους) και να αποδεχθούν την προοπτική απώλειας σημαντικού μέρους των χαρτοφυλακίων επιχειρήσεων, ακινήτων, λοιπών περιουσιακών στοιχείων κ.λπ. που έχουν υπό τον έλεγχό τους μέσω της δανειοδότησης μέχρι και σήμερα.
Θα πρέπει να προσεχθεί πως έχουν προηγηθεί οι ενδελεχείς έρευνες της BlackRock στα δανειακά χαρτοφυλάκια των τραπεζών (πλήρης... ακτινογράφηση των επιχειρήσεων μέσω καίριων οικονομιών δεδομένων), ενώ η χρηματοδότηση του  εγχώριου συστήματος   εξαρτάται   κυριολεκτικά και ουσιαστικά από τις βουλές και τους σχεδιασμούς των δανειστών. Και όλα αυτά πλέον υπό τη νομική σκέπη της νέας δανειακής σύμβασης.



ΠΗΓΗ: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

«ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ - ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»

H «Χρυσή Αυγή» ξιφουλκεί εναντίον των «Γερμανών τοκογλύφων» όντας «γερμανόπληκτη» και κατακεραυνώνει το πολιτικό  σύστημα, έχοντας πάρει λεφτά από άλλα κόμματα! Αυτά προκύπτουν από βιβλίο που έγραψε  ένα πρώην στέλεχός, κορυφαίο μάλιστα, της οργάνωσης του Νίκου Μιχαλολιάκου.



Μέχρι το 2002 ο, Χάρης  Κουσουμβρής ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της «Χρυσής Αυγής»- ο τρίτος τη τάξει και ταμίας της. Τότε αποχώρησε, θυμωμένος τόσο από ορισμένους κανόνες λειτουργίας της οργάνωσης, όπως ήταν η απαίτηση για τυφλή υποταγή στον αρχηγό, όσο και από το καθαρά ναζιστικό- όχι απλώς φιλογερμανικό- πνεύμα που τη χαρακτήριζαν.


Μεταξύ άλλων, ο  κ. Κουσουμβρής τονίζει ότι η μελέτη κειμένων του Χίτλερ και του Γκέμπελς ήταν όρος εκ των ων ουκ άνευ για να γίνουν αποδεκτά τα νέα μέλη. Το ίδιο φυσικά ίσχυσε για τον ίδιο, ο οποίος εντάχθηκε στη «Χρυσή Αυγή» το 1990, σε ηλικία 17 ετών, μαζί με τον αδελφό του Σωκράτη.


«Κάποιοι μας έδιναν λεφτά- τα δικά μας δεν έφθαναν»


Άκρως ενδιαφέροντα είναι όσα αναφέρει  ο συγγραφέας για τους άδηλους πόρους της οργάνωσης. Τονίζει συγκεκριμένα:


«Ως ταμίας, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος...».


Σκιαγραφώντας με εντονότερα χρώματα αυτήν την εικόνα ... εξωτερικών συνεργασιών, ο συγγραφέας προσθέτει πως κάποτε ο «αρχηγός» τον είχε στείλει, με άλλους, να συνοδεύσουν σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ πολιτικό πρόσωπο που τον είχε καλέσει βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.


Στο βιβλίο τονίζεται ακόμη: «Απ' ό,τι εμμέσως μας έδωσε να καταλάβουμε ο ίδιος ο διαβόητος ''αρχηγός'' της Χρυσής Αυγής, ''αρπαχτές'' γινόντουσαν από όλους τους κομματικούς χώρους καταπώς συνέφερε τα δύο μεγάλα κόμματα».


Ο κ. Κουσουμβρής εξέθεσε όλες τις διαπιστώσεις και κρίσεις του για την οργάνωση γράφοντας βιβλίο, με τίτλο «Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής». Είχε ανοίξει άλλωστε εκδοτικό οίκο, με την ονομασία «Ερεβος», στον Πειραιά. Αποδείχθηκε ότι ανέλαβε μεγάλο ρίσκο... Ο ίδιος και η οικογένειά του απειλήθηκαν και, τελικά, επί της ουσίας εκδιώχθηκαν.


Οι απειλές τον ανάγκασαν να εξαφανιστεί


Γνωρίζοντας καλά ότι αυτού του είδους οι απειλές δεν είναι ... ακαδημαϊκές, ούτε συνιστούν μπλόφα, ο συγγραφέας αναγκάστηκε να αλλάξει τη ζωή του. Έκλεισε το βιβλιοπωλείο, μετακόμισε από τον Πειραιά στην επαρχία, άλλαξε όλα τα τηλέφωνά του. Εν ολίγοις, εξαφανίστηκε κατά τα πρότυπα που χαρακτηρίζουν το θεσμό της «προστασίας μαρτύρων». Η διαφορά είναι ότι κ. Κουσουμβρής χρειάστηκε να μεριμνήσει ο ίδιος, για να προστατεύσει τον εαυτό του και την οικογένειά του από την οργή των παλιών ομοϊδεατών του.


Αναφέρει χαρακτηριστικά το πρώην στέλεχος της οργάνωσης:


«Η Χρυσή Αυγή από την αρχή είχε πρόβλημα γερμανοπληξίας. Αρχικά υπήρχαν σβάστικες στα γραφεία, αλλά ύστερα εξαφανίστηκαν. Ωστόσο ο Μιχαλολιάκος ήθελε να μας πείσει για την υπεροχή του Homo nordicus, του ανθρώπου από τον Βορρά. Ποιος όμως ο λόγος, όταν ο Χίτλερ στο βιβλίο του παραδέχεται ως προγόνους του τους Ελληνες;».


Ο κ. Κουσουμβρής τονίζει: «Ηταν 13 Μαΐου 1990 όταν περάσαμε για πρώτη φορά το κατώφλι της οργάνωσης στην οδό Κεφαλληνίας 74 και μου πήρε 12 χρόνια να καταλάβω το λάθος μου». Προσθέτει:


«Ο 'αρχηγός' ήταν το υπέρτατο ον για εμάς. Ο λόγος του, διαταγή. Αυτό απαιτούσε και από εμάς. Τυφλή υποταγή. Αν κάποιος τον αμφισβητούσε, αναλαμβάναμε εμείς, τα πρωτοπαλίκαρά του, να τον συνετίσουμε με κάθε είδους εκφοβισμό. Δυστυχώς, έχω αναγκαστεί να χειροδικήσω εναντίον φίλων μου επειδή αμφισβήτησαν τα λεγόμενά του».


Στο βιβλίο, ο συγγραφέας παραδέχεται ότι μισούσε στο έπακρο τους μετανάστες και τους αριστερούς. Ο ίδιος είχε συμμετάσχει σε συμπλοκές, μία εκ των οποίων – με 15 άγνωστους που του επιτέθηκαν – τον ανάγκασε να κάνει 45 ράμματα.


Αυτό που άρχισε να τον προβληματίζει – και τελικά να τον κλονίζει - σε ιδεολογικό επίπεδο, ήταν η διαπίστωση πως η θεωρία του Homo nordicus και η αναζήτηση ενός «ανώτατου φυλετικού τύπου», ερχόταν σε αντίθεση με τον εθνικισμό. Η απορία του συγγραφέα: «Ποιος ο λόγος λοιπόν να λατρεύουμε τη Γερμανία, εφόσον εμείς (σ.σ. εννοεί οι Ελληνες) ενσαρκωθήκαμε στο όνειρο ενός εκ των μεγαθηρίων της ιδέας (σ.σ.: εννοεί τον Χίτλερ).


Όταν οι Γερμανοί μεθούσαν με ούζο...


Ο κ. Κουσουμβρής αναφέρεται και στις διεθνείς σχέσεις της οργάνωσης:


«Ερχονταν από Νότια Αφρική, Γερμανία, Ιταλία και αλλού στελέχη από ναζιστικές, ακροδεξιές, ρατσιστικές οργανώσεις για να ανταλλάξουμε απόψεις. Στην αρχή, και κυρίως τους Γερμανούς, τους αντιμετωπίζαμε με δέος... Οσο όμως τους ζούσα τόσο τους σιχαινόμουν. Ξυπνούσαν το μεσημέρι, κατέβαζαν ένα μπουκάλι ούζο μονορούφι, άκουγαν σκληρή μουσική και μέσα στο μεθύσι πετούσαν και ρατσιστικές βρισιές».


Ο συγγραφέας καταλογίζει επίσης τραγικές αντιφάσεις στις απόψεις της «Χρυσής Αυγής» για το δικτάτορα Μεταξά, προτού καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η οργάνωση, τελικά, «συμπλέει με το σύστημα».


Πρώην ομοϊδεάτες του, όπως λέει, τον κατηγόρησαν άδικα για μια ληστεία στην Καλαμάτα και τον έσυραν σε δίκη. Τονίζει:


«Γράφοντας το βιβλίο, ενήργησα μακριά από τις ατομικές μου ορμές με σκοπό όχι να καταστεί το κείμενο αυτό μια εκδικητική πράξη απέναντι σε μία συμβιβασμένη παράταξη, αλλά να προστατεύσω τον αγνό αγωνιστή από τα πλοκάμια του συστήματος».


Ο «Περίανδρος» και οι δύο απόπειρες ανθρωποκτονίας


Το γεγονός ότι η «Χρυσή Αυγή» τα τελευταία χρόνια δρα, παρεμβαίνει και ... δέρνει με αφορμή υποθέσεις σχετικές με το μεταναστευτικό θέμα, έχει παραδώσει – εν μέρει- στη λήθη το υπόλοιπο «έργο» της. Η οργάνωση κατά καιρούς βιαιοπραγεί εναντίον οποιουδήποτε «μη αρεστού».


Το καλοκαίρι του 1998, ο δεύτερος στην ιεραρχία της οργάνωσης Αντ. Ανδρουτσόπουλος, γνωστός και ως «Περίανδρος», έγινε φυγόδικος. Κατηγορήθηκε για την επίθεση εναντίον αριστερών φοιτητών και κυρίως για τον βαρύτατο τραυματισμό του φοιτητή Φιλοσοφικής, Δημήτρη Κουσαρή, ο οποίος έφθασε «μισό βήμα» πριν από το θάνατο.


Ο «Περίανδρος» παραδόθηκε στις αρχές το 2005. Δικάστηκε και καταδικάστηκε για δυο απόπειρες ανθρωποκτονίας, αλλά στη φυλακή έμεινε μόλις πέντε έτη. Ο «Περίανδρος» κατηγόρησε τον αρχηγό της «Χρυσής Αυγής» κ. Μιχαλολιάκο πως «πρόδωσε τον αγώνα». Ισχυρίστηκε ότι κάποιοι εντός των τειχών της οργάνωσης τον υπονόμευσαν.


Η εξέλιξη αυτή πιθανόν αν μην ήταν άσχετη από μια άλλη ιδιότητα του «Περίανδρου»: Είχε συγκροτήσει μια υπο- οργάνωση μέσα στη «Χρυσή Αυγή», με επωνυμία που παρέμενε πιστή στις ... χρωματολογικές προτιμήσεις του χώρου: «Χρυσοί Αετοί». Πολλοί θεωρούσαν ότι ο «Περίανδρος» θα χρησιμοποιούσε τους «Χρυσούς Αετούς» ως οργανωτικό όχημα που θα τον έφερνε κάποια στιγμή στην κορυφή της ιεραρχίας της «Χρυσής Αυγής».


Διασπάσεις, αμφισβητήσεις, καταγγελίες


Νωρίτερα, η «Χρυσή Αυγή» βίωσε δυο διασπάσεις. Η πρώτη έγινε το 1990. Τότε έφυγε από την οργάνωση, μαζί με 20 περίπου στελέχη, ο οικονομολόγος Ι. Περδικάρης, συντάκτης του «ιδεολογικού μανιφέστου» της οργάνωσης, από τη δεκαετία του '80. Εν αντιθέσει προς ακροδεξιό «ακτιβισμό» και την έντονη πολιτική δράση που επιθυμούσε ο κ. Μιχαλολιάκος, ο «θεωρητικός Περδικάρης» επιθυμούσε να προσλάβει η οργάνωση περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός κέντρου ναζιστικών- εθνικοσοσιαλιστικών μελετών και αναζητήσεων.


Μία ακόμη διάσπαση συντελέστηκε το 1998. Τότε, ομάδα στελεχών ακολούθησε τον Ι. Γιαννόπουλο, ο οποίος αποχώρησε, επικρίνοντας τον κ. Μιχαλολιάκο ως υπαίτιο για τη μετατροπή της «Χρυσής Αυγής» σε «ακροδεξιό ψηφοθηρικό αχταρμά».



ΠΗΓΗ: iefimerida.gr

Ο ΦΕΤΙΧΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ Κ Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥΣ...

[Η αρχική έκδοση αυτού του δοκιμίου δημοσιεύτηκε στο Giap[4] στις 26 Σεπτεμβρίου 2011, που σημαίνει μερικές μέρες πριν πεθάνει ο Steve Jobs. Η γαλλική έκδοση δημοσιεύτηκε στο Article XI [2] την παραμονή του θανάτου το Jobs. Το κομμάτι είχε δεχτεί ήδη αρκετή προσοχή, αναφορές και σχόλια όταν τα νέα έφτασαν. Παρ’ όλ’ αυτά, πυροδότησε εμφανώς την ιδιότητά του ως «κρίσιμο» κείμενο όταν το μιντιακό τοπίο είχε γεμίσει με iΠένθος, και συνέχισε να προσελκύει κόσμο δημιουργώντας την περσόνα των «Eργατών του Steve [5]». Η παρούσα αγγλική έκδοση δημιουργήθηκε συλλογικά σε μία σελίδα wiki στην ιστοσελίδα του Mauro Vanetti [6]. Πολλές ευχαριστίες στους Mauro, SandorKrasna και σε όλα τα παιδιά που έβαλαν ένα χεράκι. Αυτή η έκδοση διατηρεί κάποιες επιπρόσθετες μικροεξηγήσεις που έγραψε ο Wu Ming 1 για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες στα γαλλικά. Επίσης προσθέσαμε λίγους επιπλέον συνδέσμους που δεν ήταν στο αρχικό κείμενο αλλά προέκυψαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης.]
Την προηγούμενη εβδομάδα, μια πρωινή εφημερίδα της Πενσυλβανίας, η Morning Call, δημοσίευσε μια μακρά και λεπτομερή έρευνα – με τίτλο Μέσα στις αποθήκες της Amazon ^[7]– σχετικά με τις αποτρόπαιες συνθήκες εργασίες στις αποθήκες της Amazon στην Λίχαϊ Βάλεϊ. Το άρθρο, αποτέλεσμα μηνών συνεντεύξεων και επί τόπου ελέγχων, εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο καθώς έτυχε κάλυψης από τους Times της Νέας Υόρκης και άλλα κυρίαρχα μέσα. Η εικόνα είναι βλοσυρή:

• ακραία εργασιακή ανασφάλεια, τάση για διαρκή εκβιασμό και έλλειψη δικαιωμάτων
• απάνθρωπη ρουτίνα εργασίας, με ρυθμό που εν δυνάμει διπλασιάζεται κατά τη διάρκεια της νύχτας (από τα 250 στα 500 κομμάτια την ημέρα, χωρίς προειδοποίηση), σε μια εσωτερική θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών Κελσίου, που σε τουλάχιστον μία περίπτωση έφτασε τους 45°C
• πειθαρχικές κυρώσεις εναντίων εργατών και εργατριών που επιβραδύνουν την παραγωγή ή απλά λιποθυμούν (αναφορά από τις 2 Ιουνίου έκανε λόγο για λιποθυμία 15 εργατών/εργατριών λόγω της ζέστης)
• «παραδειγματική» άμεση απόλυση, με τον ένοχο να οδηγείται με συνοδεία στην έξοδο μπροστά στα μάτια των συναδέλφων του

Και έχει κι άλλα. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, αξίζει. Η πρόταση κλειδί ειπώθηκε από έναν πρώην αποθηκάριο της Amazon: «Σκοτώνουν ανθρώπους ψυχολογικά και σωματικά».
Κρίνοντας από τα σχόλια που αναρτήθηκαν στο ίντερνετ, πολύς κόσμος βρέθηκε προ εκπλήξεως, ανακαλύπτοντας για πρώτη φορά ότι η Amazon είναι μια επιχείρηση μεγαθήριο και ο Jeff Bezos είναι ένα αφεντικό που – όπως παραδοσιακά πράττουν τα αφεντικά – αναζητά κέρδη, εις βάρος κάθε σεβασμού σε αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ασφάλεια.
Όπως θα έπρεπε να είχαμε υποπτευθεί, το «θαύμα» της Amazon (μεγάλες εκπτώσεις, υπερταχεία παράδοση, η «μακριά ουρά»¹ – ένας φαινομενικά ατελείωτος κατάλογος) βασίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης κάτω από ενοχλητικές, επικίνδυνες, εξευτελιστικές συνθήκες. Ακριβώς όπως το «θαύμα» της Walmart, το «θαύμα» της Fiat του Sergio Marchionne και κάθε άλλο επιχειρηματικό «θαύμα» που τα μέσα μας έχουν σερβίρει τα τελευταία χρόνια.
Όσα έγραψα παραπάνω μπορεί να φαίνονται προφανή, αλλά δεν είναι. Οι αποκαλύψεις αυτές δεν αφορούν μια οποιαδήποτε εταιρία: αφορούν την Amazon, ένα είδος Μεγάλου Φιλικού Γίγαντα που πάντα σκιαγραφείται αβασάνιστα, εγκωμιαστικά και λαϊκιστικά – ακόμη και στην Ιταλία.
Η Morning Call έλυσε το ξόρκι. Μέχρι πριν από μερικές μέρες, με λίγες εξαιρέσεις, τα μέσα (και οι οι ίδιοι οι καταναλωτές) αποδέχονταν την προπαγάνδα της Amazon όπως τους σερβίρονταν, χωρίς κάποια υπόνοια αμφιβολίας. Από εδώ και στο εξής, πιθανώς θα υπάρχει περισσότερος έλεγχος για το τι ισχύει, οι παραδοχές θα αξιολογούνται όπως πρέπει και πιθανές μπλόφες θα αποκαλύπτονται. Με την κρίση να χειροτερεύει, οι τάξεις των δύσπιστων φαίνεται να πληθαίνουν.
Το πρόβλημα των πολυεθνικών εταιριών, που γίνονται αντιληπτές ως «λιγότερο επιχειρηματικές», «πιο κουλ» και ηθικά –σχεδόν πνευματικά– καλύτερες από άλλες, αφορά κυρίως εταιρίες που είναι τόσο στενά συνδεδεμένες με το ίντερνετ, που ταυτοποιούνται με το δίκτυο αυτό καθ’ αυτό. Μια άλλη τυπική περίπτωση είναι η Apple.
iPhone, iPad, youDie
Η FoxConn είναι μια επιχείρηση στης οποίας τα κινέζικα εργοστάσια κατασκευάζονται πολλές ψηφιακές συσκευές, μεταξύ των οποίων τα iPad, τα iPhones και τα iPods. Πέρυσι, ένα κύμα αυτοκτονιών στους εργάτες της Foxconn προκάλεσε για λίγο αίσθηση σε όλον τον κόσμο, προτού συγκαλυφθεί πλήρως. Στην πραγματικότητα, οι αυτοκτονίες ξεκίνησαν το 2007 και το φαινόμενο δεν έχει πάψει (η τελευταία επιβεβαιωμένη αυτοκτονία χρονολογείται τον περασμένο Μάιο, ενώ λέγεται ότι ένας άλλος εργάτης έβαλε τέλος στη ζωή του τον Ιούλιο). Συνολικά, περίπου είκοσι υπάλληλοι έχουν αυτοκτονήσει. Διάφορες έρευνες και αναφορές ανέφεραν ως αιτίες τον αφόρητο ρυθμό εργασίας, την απουσία ανθρώπινων σχέσεων στο χώρο εργασίας και την ψυχολογική πίεση από τη διοίκηση.
Μερικές φορές τα πράγματα προχώρησαν πέρα από την ψυχολογική πίεση: στις 16 Ιουλίου 2008, ένας 25χρονος υπάλληλος με το όνομα Σαν Ντανιόνγκ ^[8] χτυπήθηκε από μια ομάδα σεκιούριτι της εταιρίας [κάτι που δεν αποτελεί εξαίρεση, αν κρίνουμε από αυτό το βίντεο ^[9]] και πήδηξε από μια οροφή αμέσως μετά. Είχε θεωρηθεί ύποπτος για την απώλεια ή την κλοπή ενός πρωτότυπου μοντέλου iPhone.
Τι είδους λύση βρήκε η Foxconn προκειμένου να εμποδίσει περαιτέρω τραγικά γεγονότα; Ε, λοιπόν,εγκατέστησαν αντι-αυτοκτονικά δίχτυα ^[10], για παράδειγμα.
[Για εις βάθος έρευνα στο θέμα, συνιστώ την αναφορά της SACOM Εργάτες σαν Μηχανές: Στρατιωτική Διοίκηση στην Foxconn ^[11], τους υπερσυνδέσμους που έχουν συλλεχθεί στην  σελίδα της Wikipedia ^[12]και το βίντεο Αποδομώντας τη Foxconn ^[13]].[1]
Τέτοια παρασκηνιακά δεδομένα για τον κόσμο της Apple δεν τυγχάνουν πολλής προσοχής, σε σχέση με νέα όπως ο θάνατος του Στιβ Τζομπς ή ψευτογεγονότα όπως τα εγκαίνια στην οδό Rizzoli, στο κέντρο της Μπολόνια, του μεγαλύτερου καταστήματος Apple στην Ιταλία ^[14]. Σε αυτήν την περίπτωση, πολύς κόσμος πέρασε τη νύχτα μπροστά από το κατάστημα, προκειμένου να μπει από τους πρώτους στον Ναό. Αυτός ο κόσμος αγνοεί την περιπλοκή εργασίας και θανάτου, η οποία κινείται ενάντια στο ρεύμα της φίρμας που προσκυνούν. Το να χωροθετείς τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση ανάμεσα σε αυτά που πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα και αυτά που πηγαίνουν με το ρεύμα, είναι η πλέον τέλεια ιδεολογική λειτουργία υπό τον καπιταλισμό.
Φετιχισμός, Υποδούλωση, Απελευθέρωση
Όποτε μιλάμε για το ίντερνετ, τη «μυθολογική μηχανή» στις κουβέντες μας – με τη στήριξη της ιδεολογίας που αναπνέουμε κάθε μέρα, είτε μας αρέσει είτε όχι – αναπαράγει έναν μύθο: την ιδέα της τεχνολογίας ως μιας αυτόνομης δύναμης, ενός υποκειμένου με το δικό του πνεύμα, μιας πραγματικότητας που αναπτύσσεται από μόνη της, αυθόρμητα και τελειολογικά. Κάποιος είχε μέχρι και την εξαιρετική ιδέα να αποδοθεί το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στο ίντερνετ (το οποίο, απλώς όπως κάθε άλλη υποδομή και δίκτυο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε σκοπό, συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου).
Αυτή η ρητορική συγκαλύπτει τις σχέσεις τάξης, ιδιοκτησίας και παραγωγής: μπορούμε να δούμε μόνο τα φετίχ τους. Να γιατί οι σελίδες του Καρλ Μαρξ αφιερωμένες στο φετιχισμό των προϊόντων είναι ακόμη χρήσιμες (τα πλάγια γράμματα δικά μου).
«Υπάρχει μια σαφής κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων, η οποία υποθέτει, στα μάτια τους, την επίφαση των σχέσεων μεταξύ πραγμάτων».
«Επίφαση των σχέσεων μεταξύ πραγμάτων». Όπως οι υπολογιστές είναι διασυνδεδεμένοι σχηματίζοντας τον ιστό. Πίσω από τη φαντασμαγορία του ίντερνετ βρίσκεται ένα σύνολο σαφών κοινωνικών σχέσεων και ο Μαρξ εννοεί σχέσεις παραγωγής, σχέσεις εκμετάλλευσης.
Η ρητορική του δικτύου κρύβει αυτές τις σχέσεις. Είναι όντως δυνατό να μιλάμε για το ίντερνετ για ώρες, μέρες, μήνες, αγγίζοντας μόνο οριακά το θέμα σε ποιον ανήκει, ποιος έχει πραγματικά τον έλεγχο των κόμβων, της υποδομής, του υλικού. Πολύ λιγότερο γίνεται συζήτηση για την πυραμίδα της εργασίας – συμπεριλαμβανομένης της δουλικής εργασίας – που είναι ενσωματωμένη στις συσκευές που χρησιμοποιούμε (υπολογιστές, smartphone, e-readers κλπ) και ως αποτέλεσμα στο ίντερνετ το ίδιο.
Κάθε μέρα, επιχειρήσεις απαλλοτριώνουν κοινωνικό πλούτο στο δίκτυο και καταπιέζουν παρασκηνιακά την εργατική τάξη σε κάθε γωνιά της Γης. Παρ’ όλ’ αυτά θεωρούνται λιγότερο «εμπορικές» από άλλες.
Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι η Apple είναι σαν την Monsanto, ότι η Google είναι σαν τη Novartis, ότι το να παινεύεις μια εταιρία είναι η πιο τοξική ρητορική που θα μπορούσες να επιλέξεις, είτε ασχολούμαστε με την Google, Fiat, Facebook, Disney ή τη Nestlé – μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα παραμείνουμε στο δίχτυ σαν ψάρια.
[Ας ξεκαθαρίσω τα πράγματα: έχω όντως Mac και μ' αυτό δουλεύω καλά. Έχω επίσης ένα iPod, ένα smartphone με Android και ένα Kindle. Η δουλειά μου απαιτεί να γνωρίζω και να ερευνώ τους τρόπους με τους οποίους μοιράζεται ο πολιτισμός και χρησιμοποιείται το δίκτυο. Όπως θα εξηγήσω στη συνέχεια, αυτό το δοκίμιο δεν εστιάζει στη συμπεριφορά του μεμονωμένου καταναλωτή, της μεμονωμένης καταναλώτριας – συμπεριφορά πάνω στην οποία έχει χτιστεί μια εκτρέπουσα ρητορική τα τελευταία χρόνια – ούτε υπαινίσσεται οποιαδήποτε κατηγορία εναντίου αυτού ή αυτής για ηθική «ασυναρτησία». Αυτό που συζητώ εδώ είναι η ανάγκη της σύνδεσης του ηλεκτρονικού ακτιβισμού με τους αγώνες που λαμβάνουν χώρα ενάντια στο ρεύμα, κατά τη φάση παραγωγής του υλικού.]
Εξαιτίας του φετιχισμού του δικτύου, ο προβολέας πέφτει πάντα στις πρακτικές της απελευθέρωσης που διακατέχουν το ίντερνετ – δηλαδή πρακτικές σαν αυτές στις οποίες εμείς στο Wu Ming έχουμε αφιερώσει χρήμα και προσπάθεια για είκοσι χρόνια-, οι οποίες περιγράφονται κατ’ έθιμο ως ο κανόνας. Με αυτόν το τρόπο, ο κόσμος απορρίπτει ως εξαιρέσεις όλες τις πρακτικές υποδούλωσης, π.χ. τη χρήση του δικτύου για την εκμετάλλευση ή τη χαμηλή πληρωμή πνευματικής εργασίας, για τον έλεγχο και τη σύλληψη ανθρώπων (δείτε τι έγινε μετά τις πρόσφατες βίαιες ταραχές στη Βρετανία^[15]), την επιβολή νέων ειδώλων και φετίχ, την εξάπλωση της κυρίαρχης ιδεολογίας, την επιβολή του ίδιου οικονομικού καπιταλισμού που μας καταστρέφει.
Στο δίκτυο, οι πρακτικές υποδούλωσης είναι ο κανόνας όσο και οι άλλες. Στην πραγματικότητα, αν θέλουμε να ασκήσουμε κριτική, θα έπρεπε να τις θεωρήσουμε ως κανόνα περισσότερο από τις άλλες, αν λάβουμε υπόψη μας τη γένεση του ίντερνετ, το οποίο ήταν η εξέλιξη του ARPAnet, ενός στρατιωτικού δικτύου υπολογιστών.
Το ερώτημα δεν είναι αν το δίκτυο παράγει ελευθερία ή υποδούλωση: από τη δημιουργία του, παράγει και τα δύο. Αυτό είναι η διαλεκτική του δικτύου, ο ένας παράγοντας πάει πάντα μαζί με τον άλλο, επειδή το δίκτυο είναι η μορφή που έχει πάρει στις μέρες μας ο καπιταλισμός, και ο καπιταλισμός από μόνος του είναι η αντίφαση σε διεργασία. Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε απελευθερώνοντας το άτομο από τα παλιά φευδαρχικά δεσμά και επιβάλλοντας την ίδια στιγμή νέα είδη υποδούλωσης (στον ελεγχόμενο χρόνο του εργοστασίου, στην παραγωγή υπεραξίας κτλ). Κάτω από τον καπιταλισμό, τα πάντα λειτουργούν έτσι: η κατανάλωση απελευθερώνει και σκλαβώνει, φέρνει απελευθέρωση που είναι ταυτόχρονα μια νέα υποδούλωση και ο κύκλος ξαναρχίζει σε ψηλότερο επίπεδο.
Η αιολόσφαιρα του Ήρωνα
Κατά συνέπεια, ο αγώνας θα έπρεπε να επικεντρωθεί στο να ενισχύσει τις πρακτικές της απελευθέρωσης, ώστε αυτές να αντιπαρατεθούν ενάντια στις πρακτικές της υποδούλωσης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν σταματήσουμε να θεωρούμε την τεχνολογία ως μία αυτόνομη δύναμη και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει καλουπωθεί και οδηγηθεί από σχέσεις ιδιοκτησίας, σχέσεις εξουσίας και σχέσεις παραγωγής.
Αν η τεχνολογία μπορούσε να αναπτυχθεί έξω από αυτές τις σχέσεις, απλά και μόνο χάρη στην καινοτομίατης, η ατμομηχανή θα είχε υιοθετηθεί τον 1ο αιώνα μ.Χ., όταν ο Ήρωνας της Αλεξάνδρειας εφηύρε την αιολόσφαιρα ^[16] – αλλά ο αρχαίος τρόπος παραγωγής δεν χρειάζονταν μηχανές, αφού όλη η απαραίτητη εργατική δύναμη παρέχονταν από τους σκλάβους και κανείς δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να φανταστεί κάποια συγκεκριμένη εξέλιξη αυτής της εφεύρεσης.
Φετιχοποιώντας την τεχνολογία ως μια αυτόνομη δύναμη, παραμένουμε παγιδευμένοι μέσα στο παλιό ενοιολογικό πλαίσιο «Κήνσορες και θεράποντες»². Αν κάνεις το οποιοδήποτε κριτικό σχόλιο σχετικά με το δίκτυο, ο «θεράπων» θα σε θεωρήσει λανθασμένα ως «κήνσορα» και θα σε κατηγορήσει για ασυνέπεια ή/και σκοταδισμό. Η πρώτη κατηγορία επανέρχεται με φράσεις όπως: «Εσύ δεν χρησιμοποιείς υπολογιστή αυτή τη στιγμή;», «Δεν αγοράζεις κι εσύ βιβλία από το Amazon;», «Έχεις κι εσύ smartphone!» κ.ο.κ.. Η τελευταία εκφράζεται με τη μορφή άχρηστων κηρυγμάτων του τύπου: «Προσπάθησε να φανταστείς έναν κόσμο χωρίς το ίντερνετ…».
Από την άλλη, κάθε επιχείρημα σχετικά με τις θετικές πλευρές του δικτύου θα το υποδεχτεί ο «κήνσορας» ως ένα κομμάτι δουλικής «θεράπουσας» προπαγάνδας.
Ας θυμόμαστε πάντα των Ήρωνα της Αλεξάνδρειας. Η ιστορία του μας διδάσκει ότι όποτε κάνουμε λόγο για τεχνολογία (και για το ίντερνετ συγκεκριμένα), στην πραγματικότητα κάνουμε λόγο για κάτι άλλο, δηλαδή τις κοινωνικές σχέσεις.
Ας ρωτήσουμε ξανά λοιπόν: ποιοι είναι τα αφεντικά του δικτύου; Και ποιοι οι εκμεταλλευόμενοι του Δικτύου και εκμεταλλευόμενοι από το Δίκτυο;
Δεν είναι τόσο δύσκολο να το ανακαλύψουμε: αρκεί να διαβάσουμε τους «Όρους χρήσης» των κοινωνικών δικτύων που χρησιμοποιεί, να διαβάσουμε επίσης τις άδειες του λογισμικού που έχει στον υπολογιστή του/της, να εντοπίσουμε την “Ουδετερότητα του Δικτύου” ^[17] σε μια μηχανή αναζήτησης και, πάνω από όλα, να θυμόμαστε ιστορίες όπως αυτές των αποθηκών της Amazon και των εργοστασίων της Foxconn.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο, πιστεύω, θα αποφύγουμε βλακείες όπως η καμπάνια «το Ίντερνετ για την Ειρήνη» ή το απαίσιο, «αμυδρά» ολοκληρωτικό σενάριο που προεικονίζεται στο κακόφημο βίντεο τωνCasalegio και Associati Gaia: Tο Μέλλον της Πολιτικής ^[18].
Ας μην ξεγελιόμαστε: μόνο βίαιες συγκρούσεις θα αποφασίσουν αν η εξέλιξη του δικτύου θα επιβάλει την υπεροχή των πρακτικών της απελευθέρωσης απέναντι σε αυτές της υποταγής, ή το αντίστροφο.
Όλη η (σκατο)δουλειά ενσωματωμένη σε ένα tablet
Τελευταία, εκείνοι που θεωρούσαν ξεπερασμένη στο σύγχρονο καπιταλισμό την εργατική θεωρία του Μαρξ για την αξία, αναφέρονται στο iPad ως παράδειγμα: η σωματική εργασία που εξασκείται από εργάτες εργοστασίου προκειμένου να συναρμολογηθεί ένα tablet, εξηγούν, δεν είναι μεγάλη υπόθεση, και η αξία του tablet εξαρτάται κυρίως από το λογισμικό και τις εφαρμογές που τρέχουν σε αυτό, κατά συνέπεια στηδιανοητική, γνωσιακή εργασία εφεύρεσης και ανάπτυξης. Αυτή η εργασία είναι άπιαστη, μη μετρήσιμη με όρους εργατοωρών.
Αυτό υποτίθεται ότι θέτει σε αμφιβολία την άποψη του Μαρξ ότι – θέτοντάς το πρόχειρα – η αξία ενός προϊόντος δίνεται από το πόση εργασία ενσωματώνει, ή, ακριβέστερα, από τον εργατοχρόνο που είναικοινωνικά απαραίτητος για να το παράγει. (Λέγοντας «κοινωνικά απαραίτητο χρόνο» ο Μαρξ εννοεί το μέσο χρόνο που ξοδεύεται από τους παραγωγούς ενός συγκεκριμένου προϊόντος σε ένα δεδομένο στάδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης).
Δεν είμαι ειδικός στην πολιτική οικονομία, αλλά μου φαίνεται ότι είναι δυο συνυπάρχοντα επίπεδα. Ίσως η εργατική θεωρία περί αξίας αποδομείται πολύ βιαστικά. Πιστεύω ότι το κύριο νόημα (ο «φιλοσοφικός» και πολύ συγκεκριμένος πυρήνας) ισχύει ακόμη, παρά τις μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Σήμερα, η εργασία είναι πολύ πιο κοινωνικοποιημένη από ότι στις μέρες του Μαρξ και η παραγωγική διαδικασία είναι πολύ πιο περίπλοκη (και ο καπιταλισμός βρίσκεται υπό τη συνθήκη εξωτερικών, περιβαλλοντικών περιορισμών). Και πάλι, εκείνοι που δίνουν αυτό το παράδειγμα κονταίνουν τον κύκλο και απομονώνουν την πράξη της συναρμολόγησης ενός μεμονωμένου iPad. Μου φαίνεται σοβαρό μεθοδολογικό λάθος.
Θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη μας τον όγκο της εργασίας σε ολόκληρο τον κύκλο παραγωγής μιαςολόκληρης παρτίδας από tablet (ή φορητών υπολογιστών, smartphone, e-reader, ή οτιδήποτε). Όπως σωστά είπε ο Tuco ^[19] στο φόρουμ συζητήσεων όπου άρχισε να σχηματίζεται αυτό το δοκίμιο:
«Ένα από τα βασικά σημεία είναι ότι ολόκληρο το επινόημα δεν μπορεί να τεθεί σε κίνηση για να παράγει εκατό iPad. Θα πρέπει να φτιάξεις τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια. Σε πρώτη όψη θα έμοιαζε σαν η πνευματική εργασία που απαιτείται για να αναπτυχθεί το λογισμικό του iPad να παράγει αξία από μόνη της, ανεξάρτητα από το υπόλοιπο κύκλο παραγωγής. Αλλά αυτό θα υπονοούσε ότι η αξία που παράγεται από την πνευματική αυτή εργασία είναι ανεξάρτητη από τον αριθμό των iPad που παράγονται. Δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα. Αν δεν ήταν κομμάτι ενός κύκλου που περιλαμβάνει την παραγωγή ενός εκατομμυρίων iPad με φορντιστικές μεθόδους, αυτή η πνευματική εργασία δεν θα παρήγαγε καθόλου αξία.»
Αφού διασαφηνίστηκε αυτό το σημείο, σχετικά με το πόση εργασία ενσωματώνεται σε ένα tablet, μπορεί κανείς:

• να ξεκινήσει από την απόκτηση βασικών υλών όπως το λίθιο. Χωρίς λίθιο δεν θα υπήρχαν επαναφορτιζόμενες μπαταρίες στα γκάτζετ μας. Δεν υπάρχει στη φύση σε «καθαρή» μορφή και η διαδικασία παραγωγής της είναι δαπανηρή κι έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον. (Παρεμπιπτόντως, 70% των παγκόσμιων αποθεμάτων λιθίου βρίσκονται στον πυθμένα των βολιβιανών αλμυρών λιμνών και η βολιβιανή κυβέρνηση δεν σκοπεύει να τα ξεπουλήσει. Εκτός από γεωπολιτικά ζητήματα, μέχρι και σεισμοί συμβάλλουν στο χάος ^[20]. Αυτό το πρώτο στάδιο του κύκλου είναι δεδομένο ότι θα γίνει πιο πολύπλοκο και θα απαιτεί όλο και περισσότερη εργασία)·
• να λάβει υπόψιν την εργασία (και τις υφιστάμενες βλάβες) όσων εργάζονται στην πετροχημική βιομηχανία παράγοντας τα απαραίτητα πολυμερή·
• να λάβει υπόψιν την (αναξιοπρεπή, βλαβερή, σχεδόν απάνθρωπη) εργασία εκείνων που «εναποθέτουν» τα κουφάρια των laptop και των tablet σε κάποια αφρικανική χωματερή^[21]. Με το να είναι προϊόντα που παλιώνουν τόσο γρήγορα, και συγκεκριμένα προϊόντα των οποίων η παλαίωση είναι προγραμματισμένη, αυτή η εργασία είναι ήδη ενσωματωμένη σε αυτά από την αρχή του κύκλου.

Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψιν, θα παρατηρήσουμε ότι μια παρτίδα iPad πράγματι ενσωματώνει μια μεγάλη ποσότητα εργασίας (σκατοδουλειά, υπό διαρκή εκμετάλλευση, κακοπληρωμένη, τοξικά βιοποριστική) και μια μεγάλη ποσότητα εργάσιμου χρόνου. Χωρίς αμφιβολία, το τελευταίο είναι κοινωνικά απαραίτητος εργάσιμος χρόνος: σήμερα αυτά είναι τα μόνα iPad που παράγονται.
Χωρίς αυτήν την εργασία, ο εφαρμοζόμενος γενικός νους, ο οποίος δημιουργεί και αναβαθμίζει λογισμικό, απλώς δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσε να παράγει καμία αξία. Για να φτιαχτεί ένα τραπέζι απαιτείται ένα δέντρο και για να φτιαχτεί ένα tablet απαιτείται ένας εργοστασιακός εργάτης – και ένας μεταλλωρύχος πιο πριν, κ.τ.λ.. Χωρίς εργοστασιακούς εργάτες και την εργασία τους, δεν θα υπήρχε αξιοποίηση των ψηφιακών προϊόντων, δεν θα ήταν δυνατή η αποτίμηση των χρηματιστηριακών μετοχών της Apple. Οι μέτοχοι και οι επενδυτές εμπιστεύονται την Apple επειδή αναπτύσσει, εμπλουτίζει και πουλά υλικό και γκάτζετ και μερικές φορές χτυπάει λανσάροντας ένα νέο «στολίδι» στην αγορά – και ποιος φτιάχνει το στολίδι;
Δεν ξέρω αν το ακριβές μέτρημα με όρους εργατοωρών είναι ακόμη εφικτό. Ας το ξαναπώ: δεν είμαι πολιτικός οικονομολόγος. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν πετάμε στα σκουπίδια ένα πλήρως λειτουργικό κινητό τηλέφωνο επειδή ένα καινούριο μοντέλο μπορεί να κάνει περισσότερα, πετάμε στα σκουπίδια ένα γερό κομμάτι ζωής και βιοπάλης μιας μεγάλης μάζας εργατών, που είναι συχνά κακοπληρωμένοι κι έχουν φάει και μια ξυλιά στον πισινό στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης.
Συλλογική Νοημοσύνη, Αόρατη Εργασία και Κοινωνικά Δίκτυα
Αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω το έχει ήδη πραγματευτεί ο Μαρξ στο Ανέκδοτο Έκτο Κεφάλαιο ^[22] του Κεφαλαίου. Το απόσπασμα είναι εξαιρετικά πυκνογραμμένο, δεδομένου ότι ποτέ δεν πέρασε από επεξεργασία για να εκδοθεί (τα πλάγια γράμματα και η υπογράμμιση δικά μου):
«Οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις της εργασίας, ή οι παραγωγικές δυνάμεις της άμεσα κοινωνικής, κοινωνικοποιημένης (κοινής) εργασίας, αναπτύσσονται μέσω της συνεργασίας, μέσω του μοιράσματος της εργασίας σε ένα εργαστήριο, τη χρήση μηχανημάτων και γενικά μέσω του μετασχηματισμού της παραγωγικής διαδικασίας σε μια συνειδητή εφαρμογή των φυσικών επιστημών, της μηχανικής, της χημείας, κ.τ.λ., για συγκεκριμένους σκοπούς, τεχνολογία, κ.ά., καθώς και μέσω της εργασίας σε μεγάλη κλίμακα, η οποία ανταποκρίνεται σε όλες αυτές τις εξελίξεις [...]. Αυτή η ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης τηςκοινωνικοποιημένης εργασίας, σε αντίθεση με την είτε λιγότερο είτε περισσότερο απομονωμένη εργασία του ενός ατόμου, κ.τ.λ., και, παράλληλα με αυτήν, η εφαρμογή της επιστήμης, αυτού του γενικού προϊόντοςκοινωνικής ανάπτυξης, στην άμεση διαδικασία παραγωγής, έχει την εμφάνιση μιας παραγωγικής δύναμης του κεφαλαίου, όχι της εργασίας, ή εμφανίζεται μόνο ως η παραγωγική διαδικασία της εργασίας στο μέτρο που η τελευταία είναι όμοια με το κεφάλαιο, και σε καμιά περίπτωση δεν εμφανίζεται ως η παραγωγική δύναμη είτε του μεμονωμένου εργάτη ή των εργατών μαζί συνδυαστικά στην παραγωγική διαδικασία.
Ο μυστικισμός που υπάρχει γενικώς στη σχέση του κεφαλαίου είναι πλέον πολύ πιο ανεπτυγμένος από ό,τι ήταν, ή από ό,τι θα μπορούσε να είναι, στην περίπτωση που η εργασία θα περιλαμβάνονταν απλώς επισήμως στο κεφάλαιο».
Εν συντομία, ο Μαρξ λέει ότι:

• η συλλογική, συνεργατική φύση της εργασίας είναι πραγματικά υποταγμένη (ο όρος καμιά φορά μεταφράζεται και ως «υπαγόμενη») στο κεφάλαιο – που σημαίνει ότι είναι μια συγκεκριμένησυλλογική φύση που δεν υπήρχε πριν τον καπιταλισμό.

Η «πραγματική υποταγή» της εργασίας κάτω από το κεφάλαιο τίθεται από τον Μαρξ απέναντι στην «επίσημη υπαγωγή», η οποία ήταν τυπική στην αυγή του καπιταλισμού, όταν το κεφάλαιο υπέτασσε προϋπάρχοντα είδη εργασίας: χειροτεχνία, διαδικασίες αγροτικής εργασίας, κ.τ.λ..
«Πραγματική υποταγή» (ή «υπαγωγή») σημαίνει ότι το κεφάλαιο μετατρέπει σε παραγωγική δύναμη μια κοινωνική συνεργασία που δεν προϋπήρχε αυτού, επειδή οι εργάτες, η μισθωτή εργασία, οι μηχανές και οι νέοι τρόποι μεταφοράς και διανομής δεν υπήρχαν πριν το καπιταλισμό·

• όσο πιο προηγμένη είναι η παραγωγική διαδικασία (χάρη στην εφαρμογή της επιστήμης και της τεχνολογίας) τόσο πιο μυστικιστική είναι η απεικόνιση της παραγωγικής συνεργασίας.

Ας δούμε τώρα κάποια σημερινά παραδείγματα αυτής της διατύπωσης: η παραγωγή έννοιας και σχέσεων στο ίντερνετ δεν θεωρείται ως παραγωγική δύναμη συνεργαζόμενων εργατών· ούτε επιτρέπει η κυρίαρχη ιδεολογία να αναγνωριστεί η εργασία ενός μεμονωμένου ατόμου. Όλη αυτή η παραγωγή αποδίδεται δόλια, μυθολογικά στο κεφάλαιο το ίδιο, στο «επιχειρηματικό πνεύμα», στην υποτιθέμενη διάνοια του καπιταλιστή, κ.τ.λ.. Για παράδειγμα, λέγεται συχνά ότι το Facebook υπάρχει χάρη στη διορατικότητα του Mark Zuckerberg μπλα μπλα μπλα.
Τέτοια παραγωγή έννοιας θεωρείται συχνά, όπως λέει ο Μαρξ, «παραγωγική δύναμη της εργασίας, στο μέτρο που [αυτή] είναι όμοια με το κεφάλαιο». Ας μεταφράσουμε και ας εφαρμόσουμε αυτήν την αρχή: η εκμετάλλευση κρύβεται πίσω από την εμφάνιση μια αυτόνομης, μη υποταγμένης εργασίας που επαφίεται στην ανεξάρτητη επιχειρηματικότητα και στις ελεύθερες συμφωνίες – ακόμη κι αν ένα σημαντικό τμήμα του περιεχομένου του ιστού παράγεται από την υποταγμένη εργασία με το κομμάτι από διάφορους «συγγραφείς-φαντάσματα», που προσλαμβάνονται από εταιρίες όπως η Odesk.com ^[23].
Υπάρχει πραγματικά αυτό που ο Μαρξ ονομάζει “Geimeinwesen” – δηλαδή η τάση των ανθρώπων να συνεργάζονται και να είναι μέρος μιας κοινότητας; Ναι, πράγματι. Είναι πάντα επικίνδυνο να χρησιμοποιεί κανείς τέτοιους όρους, αλλά αν υπάρχει ένα «ανθρωπολογικό παγκόσμιο», είναι σίγουρα αυτό. Ως «κοινωνικό ζώο» (“Compagnevole animale”) μεταφράζει ο Δάντης το «Ζῶον πολιτικὸν» του Αριστοτέλη – και οι νευροεπιστήμες αποδεικνύουν ότι είμαστε καλωδιωμένοι για το “Gemeinwesen” (ανακάλυψηκαθρεφτιζόμενων νευρώνων, κ.τ.λ.).
Κανένας τρόπος παραγωγής δεν έχει «υπαγάγει» και «καταστήσει παραγωγική» την ανθρώπινη τάση για συνεργασία με τόση δύναμη όσο ο καπιταλισμός.
Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της υποταγμένης συνεργασίας – και την ίδια στιγμή μιας αόρατης εργασίας που δεν γίνεται αντιληπτή ως τέτοια – παρέχεται από τα κοινωνικά δίκτυα.
Θα χρησιμοποιήσω το Facebook ως παράδειγμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα άλλα κοινωνικά δίκτυα είναι «λιγότερο σατανικά». Ο λόγος που εστιάζω στο Facebook οφείλεται στο ότι είναι η μεγαλύτερη, η πιο ενδοτική και (όπως δείχνει το τελευταίο κύμα νέων επιλογών και πρόσθετων λειτουργιών ^[24]) η πιο συγκεντρωτική, πειστική και επεκτατική σελίδα κοινωνικής δικτύωσης στον ιστό. Μοιάζει σαν το Facebook να θέλει να εγκολπώσει ολόκληρο το δίκτυο για να το αντικαταστήσει. Είναι η ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης – εκπρόσωπος του είδους και κατά συνέπεια ενδείκνυται ως το πλέον ξεκάθαρο παράδειγμα.
Είσαι ένα από τα 700 και κάτι εκατομμύρια άτομα που χρησιμοποιούν το Facebook; Λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι παράγεις περιεχόμενο για το δίκτυο κάθε μέρα: κάθε είδους περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένωνσυναισθημάτων και σχέσεων. Είσαι κομμάτι του γενικού νου του Facebook. Εν συντομία, το Facebook υπάρχει και λειτουργεί χάρη σε όλους τους ανθρώπους σαν εσένα. Τι είναι το Facebook, αν όχι μια μάζα συλλογικής νοημοσύνης που δεν παράγεται από τους Zuckerberg και Σία, αλλά από τους χρήστες;
Στην πραγματικότητα, εργάζεσαι στο Facebook. Δεν το αντιλαμβάνεσαι, αλλά εργάζεσαι. Εργάζεσαι και δεν κερδίζεις – άλλοι βγάζουν χρήματα με τη δουλειά σου.
Αυτό που αποδεικνύεται χρήσιμο είναι η μαρξική έννοια της «πλεονάζουσας εργασίας». Δεν είναι δυσνόητη σαν έννοια: είναι κομμάτι δουλειάς που, παρότι παράγει αξία, δεν μετατρέπεται σε μισθό αλλά σε κέρδος για τον κεφαλαιοκράτη, καθώς στον τελευταίο ανήκουν τα μέσα παραγωγής.
Αν υπάρχει κέρδος, σημαίνει ότι έχει υπάρξει πλεονάζουσα εργασία. Αλλιώς, αν όλη η εργασία πληρώνονταν σύμφωνα με την αξία που δημιουργεί – ε, λοιπόν, αυτό θα ήταν κομμουνισμός, μια κοινωνία χωρίς τάξεις. Είναι προφανές ότι ο κεφαλαιοκράτης πρέπει να πληρώσει τους εργάτες λιγότερο από το άθροισμα που κερδίζει με την πώληση των προϊόντων. Αυτό σημαίνει «κέρδος» – είναι το να πληρώνονται οι εργάτες λιγότερο από την πραγματική αξία της εργασίας τους.
Για πολλούς λόγους, ο κεφαλαιοκράτης μπορεί να μην είναι σε θέση να πουλήσει αυτά τα προϊόντα και να έχει κέρδη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εργάτες δεν έχουν παράσχει πλεονάζουσα εργασία. Ολόκληρη η καπιταλιστική κοινωνία βασίζεται στην πλεονάζουσα αξία και την πλεονάζουσα εργασία.
Ολόκληρη η εργασία σου είναι πλεονάζουσα εργασία στο Facebook, επειδή δεν πληρώνεσαι. Κάθε μέρα ο Zuckerber πουλάει την πλεονάζουσα εργασία σου – σαν να λέμε πουλάει τη ζωή σου (τα ευαίσθητα δεδομένα, τις συνήθειες πλοήγησής σου, κ.τ.λ.) και τις σχέσεις σου. Βγάζει αρκετά εκατομμύρια δολάρια κάθε μέρα, επειδή είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και συ όχι.
Η πληροφορία είναι ένα προϊόν. Η γνώση είναι ένα προϊόν. Στην πραγματικότητα, είναι το προϊόν τοεπιούσιο στον μετα-φορντισμό (ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε). Είναι ταυτόχρονα η παραγωγική δύναμη και το προϊόν, ακριβώς όπως η εργατική δύναμη. Η κοινότητα του Facebook παράγει κομμάτια πληροφορίας (ως μεμονωμένα γούστα, καταναλωτικές συνήθειες, τάσεις αγοράς) που πακετάρονται με τη μορφή στατιστικών στοιχείων και πωλούνται σε άλλους ή/και χρησιμοποιούνται για προσαρμοσμένες διαφημίσεις και όλων των ειδών τις προσφορές ^[25].
Επιπλέον, ως μια απεικόνιση του πιο εκτεταμένου δικτύου σχέσεων στον πλανήτη, το Facebook είναι από μόνο του ένα προϊόν. Η εταιρία είναι σε θέση να πουλήσει πληροφορίες μόνο αν, την ίδια στιγμή καιακατάπαυστα, συνεχίσει να πουλάει αυτήν τη συγκεκριμένη απεικόνιση του ιδίου. Κι αυτή η απεικόνιση παράγεται από τους χρήστες, αλλά ο Zuckerberg είναι που τσεπώνει τις επιταγές.
Φυσικά, αυτό το είδος της «εργασίας» που περιγράφεται παραπάνω, δεν είναι συγκρίσιμο ως προς την βιοπάλη και την εκμετάλλευση της εργασίας που αναφέρεται στις πρώτες παραγράφους. Επιπροσθέτως, οι χρήστες του Facebook δεν αποτελούν μια κοινωνική τάξη. Η ουσία είναι ότι πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψιν μας τόσο τη βιοπάλη στη βάση της παραγωγής του hardware, όσο και τη συνεχή ληστρική υπεξαίρεση της συλλογικής νοημοσύνης που βρίσκεται στο ίντερνετ. Όπως έγραψα παραπάνω, είναι δυο «συνυπάρχοντα επίπεδα». Η παραγωγή αξίας εξαρτάται και από τις δύο δραστηριότητες και θα πρέπει να απεικονιστούν και να αναλυθούν μαζί.

Δεν υπάρχει «απ’ έξω» ως αντίθεση στο «από μέσα»
Σε αυτό το σημείο, αν κάποιος με ρωτούσε, «Πρέπει να μείνω έξω από τα κοινωνικά δίκτυα;», ή «Μπορώ να λύσω το πρόβλημα χρησιμοποιώντας μόνο ελεύθερο λογισμικό;», ή ακόμη «Θα έπρεπε να αποφύγω αυτή ή εκείνη τη συσκευή;», θα απαντούσα ότι η ερώτηση είναι σε λάθος πλαίσιο.
Φυσικά, είναι καλή και σωστή ιδέα η δημιουργία διαφορετικών, από τη βάση κοινωνικών δικτύων που να τρέχουν ελεύθερο λογισμικό και να μην βασίζονται πάνω στο εμπόριο ευαίσθητων δεδομένων και σχέσεων – αλλά εξίσου καλό είναι να κρατάς μια κριτική κι ενημερωτική παρουσία εκεί όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει και επικοινωνεί, ίσως προσπαθώντας να επινοήσεις ανταγωνιστικούς τρόπους χρησιμοποιώντας τα υπάρχοντα δίκτυα.
Υποφέρουμε για υπερβολικά πολύ καιρό την ηγεμονία του μηχανισμού που «προσωποποιεί» τις εξεγέρσεις και τους αγώνες, εστιάζοντας κυρίως στο γίνεται ή τι μπορεί να γίνει από τον μεμονωμένο καταναλωτή (ένα θέμα που αναπαράγεται διαρκώς από συγκεκριμένες κοινωνικές τεχνολογίες): μποϋκοτάζ, κριτική κατανάλωση, ριζοσπαστικές προσωπικές συνήθειες κ.τ.λ..
Οι προσωπικές επιλογές είναι σημαντικές, αλλά:

• Πολύ συχνά αυτός ο τρόπος σχέσης μας φέρνει σε έναν ανταγωνισμό για το ποιο άτομο είναι «αγνότερο» και πιο «συνεπές». Θα υπάρχει πάντα κάποιο άτομο που θα καυχιέται για επιλογές που είναι πιο ριζοσπαστικές από τις δικές μου: ο βίγκαν χτυπάει τον χορτοφάγο, ο καρπιστής χτυπάει τον βίγκαν, κ.τ.λ.. Καθένας και καθεμία ισχυρίζεται ότι είναι «πολύ έξω», πιο «ανεξάρτητος ή ανεξάρτητη» από το κεφάλαιο – μια εικόνα που είναι τελείως απατηλή·
• Ο καταναλωτής και η καταναλώτρια είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας διανομής και οι επιλογές τους γίνονται στις εκβολές, όχι στις πηγές. Ίσως θα έπρεπε να συνιστούμε πιο συχνά την ανάγνωση ενός «λιγότερου» κειμένου του Μαρξ, την Κριτική στο Πρόγραμμα της Γκότα, στο οποίο άσκησε κριτική στον «χυδαίο σοσιαλισμό» που εστιάζει στη διανομή και όχι στην παραγωγή.

Έχω καταβάλει προσπάθεια για αρκετό καιρό ^[26] να εξηγήσω γιατί, σύμφωνα με τη δική μου άποψη, κοινωνικές μεταφορές (όπως το «από μέσα» και «απ’ έξω») είναι ανεπαρκείς, επειδή η ερώτηση είναι, «Πού είναι το απ’ έξω;», η απάντηση – ή η έλλειψη αυτής – δεν μπορεί παρά να είναι αφοπλιστική, καθώς η ερώτηση από μόνη της είναι ήδη αφοπλιστική.
Θα μπορούσε να είναι χρησιμότερο να χρησιμοποιηθούν, και να γίνει αιτιολόγηση στη βάση χρονικώνεικόνων. Εστιάζοντας στο χρόνο, όχι στο χώρο.
Είναι ζήτημα κατανόησης του πόσο χρόνο της ζωής – πόσες φορές και πόσες ζωές – έχει κλαπεί από το Κεφάλαιο (κλοπή λαθραία, δεδομένου ότι αυτού του είδους η κλοπή παρουσιάζεται ως «η φύση των πραγμάτων»), συνειδητοποίησης των διάφορων μορφών εκμετάλλευσης και κατά συνέπεια μάχης ανάμεσα στις σχέσεις παραγωγής και εξουσίας, μέσω της αμφισβήτησης της ιδιοκτητικής δομής και της «κανονικοποίησης» της απαλλοτρίωσης, προκειμένου να χαλαρώσει ο βηματισμός, να σπάσει η εκμετάλλευση και να ανακτηθούν κομμάτια ζωής.
Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σε αυτά που λέω: κάποτε λέγονταν κατ’ έθιμο «ταξικός αγώνας». Με λίγα λόγια: τα συμφέροντα εργάτη και εργοδότη είναι διαφορετικά και ασυμβίβαστα. Κάθε ιδεολογία (είτε επιχειρηματιστική, είτε εθνικιστική, είτε ρατσιστική) που συγκαλύπτει αυτή τη διαφορά πρέπει να πολεμηθεί.
Σκεφτείτε τη χαραυγή του εργατικού κινήματος. Οι εργάτες και οι εργάτριες δουλεύουν 12 με 14 ώρες την ημέρα σε κτηνώδεις συνθήκες και τις ίδιες συνθήκες μοιράζονται παιδιά που σπανίως βλέπουν το φως της μέρας. Τι θα κάνουν; Θα παλέψουν. Θα παλέψουν μέχρι να αποσπάσουν εργάσιμες μέρες με οκτάωρο, πληρωμή για τις υπερωρίες, υγειονομική περίθαλψη, δικαίωμα στην οργάνωση και την απεργία, νόμους ενάντια στην παιδική εργασία… Θα πάρουν πίσω κομμάτι του χρόνου τους και θα ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους, μέχρι αυτά τα επιτεύγματα αμφισβητηθούν ξανά και ένας νέος αγώνας θα απαιτηθεί.
Το να συνειδητοποιήσεις ότι η σχέση μας με πράγματα δεν είναι ούτε ουδέτερη ούτε αθώα, το να βρίσκεις ιδεολογία μέσα σε αυτήν, το να αναγνωρίζεις τον φετιχισμό του προϊόντος – αυτά είναι όλα επιτεύγματα από μόνα τους: μπορεί να έχουμε τραυματιστεί και προσβληθεί, προσβεβλημένες, αλλά τουλάχιστον «έχουμε τραυματιστεί, προσβληθεί, και μας αρέσει». Ο τραυματισμός παραμένει, αλλά όχι η κοροϊδία του να πιστεύεις ότι έχεις ελευθερία ενώ στην πραγματικότητα σε εκμεταλλεύονται. Πρέπει πάντα να βρίσκουμε τους μηχανισμούς που μας υποδουλώνουν και να τους περιγράφουμε ενώ προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τους φέρουμε σε κρίση.
Οι ψηφιακές συσκευές που χρησιμοποιούμε ενσωματώνουν εκμετάλλευση – ας το συνειδητοποιήσουμε. Το ίντερνετ στέκεται πάνω σε γιγάντιες κολώνες αόρατης εργασίας – ας το αναδείξουμε και ας αναδείξουμε τους αγώνες και τις απεργίες. Παρότι ακόμη ελάχιστα συζητείται στο δυτικό κόσμο, υπάρχουν πράγματι απεργίες στην Κίνα ^[27], και θα υπάρχουν όλο και περισσότερες ^[28].
Όταν ένας αποτυχημένος γίνεται μεγιστάνας, θα πρέπει να πάμε και να κοιτάξουμε σε πόσα πτώματα πάτησε για να γίνει αυτό που έγινε, τι δουλειά εκμεταλλεύτηκε, πόση πλεονάζουσα εργασία δεν αντάμειψε.
Όταν μιλώ για «αποφετιχοποίηση του Δικτύου», εννοώ την απόκτηση αυτής της επίγνωσης, που είναι προαπαιτούμενο για να παραμείνεις «εντός κι ενάντια», εντός με ανταγωνιστικό τρόπο.
Αν παραμείνουμε «εντός και ενάντια» στο Δίκτυο, μπορεί να βρούμε τον τρόπο να μπούμε σε μια συμμαχία με αυτούς που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης ενάντια στο ρεύμα. Μια παγκόσμια συμμαχία ανάμεσα σε «ψηφιακούς ακτιβιστές», νοητικούς εργάτες και εργάτες της ηλεκτρονικής βιομηχανίας θα ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα για τα αφεντικά του ίντερνετ.
Όλες οι μορφές αυτής της συμμαχίας, φυσικά, απομένει να ανακαλυφθούν.
1 ΣτΜ: Ο όρος «μακριά ουρά» (long tail) έγινε πρόσφατα δημοφιλής για να περιγράψει την τακτική λιανικής πώλησης μοναδικών προϊόντων με σχετικά μικρές πωληθέντες ποσότητες από το καθένα – συνήθως σε συνδυασμό με την πώληση λιγότερων δημοφιλών προϊόντων σε μεγάλες ποσότητες. Η «μακριά ουρά» έγινε δημοφιλής από τον Chris Anderson σε άρθρο του περιοδικού Wired τον Οκτώβριο του 2004, στο οποίο ανέφερε την Amazon και τη Netfix ως παραδείγματα εταιριών που εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική. Ο Anderson ανέλυσε την έννοια στο βιβλίο του Η μακριά ουρά - Πώς το Διαδίκτυο επηρεάζει την οικονομία, τις επιχειρήσεις και τον πολιτισμό. (Wikipedia)
2ΣτΜ: Αναφέρεται στο δοκίμιο του Ουμπέρτο Έκο: Apocalittici e integrati (Αποκαλυψιακοί και εντεταγμένοι, στα ελληνικά με τίτλο “Κήνσορες και θεράποντες”)



ΠΗΓΗ: EAGAINST.COM

ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΕΑΜΑΤΩΝ! ΓΝΩΣΗ Κ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΤΑΘΕΡΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ..

Η «μικρή και ισχυρή Ελλάδα» της εποχής του Χρηματιστηρίου των 6.500 μονάδων και της «λάμψης» των ολυμπιακών αγώνων φαίνεται πια τόσο μακρινή παρόλο που έχει περάσει μόλις μια δεκαετία. Σ’ εκείνη τη χώρα, όλοι ήταν «χαμογελαστοί» και «επιτυχημένοι», όλοι ατένιζαν το μέλλον με αισιοδοξία και οι ξένοι εργάτες σκοτώνονταν στα εργοτάξια δίχως κανείς να το μαθαίνει (είτε δίχως κανείς να ενδιαφέρεται για το ποιές ήταν οι πραγματικές εργασιακές τους συνθήκες). Όλα έμοιαζαν «υπέροχα» στην μικρή «ευρωπαϊκή» χερσόνησό μας, τόσο που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ότι μόλις μερικά χρόνια αργότερα, το τοπίο θα θύμιζε Λατινική Αμερική, οι Ευρωπαίοι «πολύτιμοί μας συνεργάτες» θα μας λοιδορούσαν παγκοσμίως, αποκαλώντας μας τεμπέληδες και γουρούνια (P.I.G.S), οι άνθρωποι που εξουσιοδοτήσαμε να μας εκπροσωπούν και να μας αντιπροσωπεύουν θα μας κατονόμαζαν ως κλέφτες (από τη γνωστή φράση του Θ.Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε»), και πως οι δρόμοι θα είχαν γεμίσει με στρατιές ανέργων και αστέγων. Η εικόνα της Αθήνας είναι κάτι παραπάνω από θλιβερή.

Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι από τη μια, ήδη από την εποχή εκείνη, είχαν αρχίσει, φανερά και ανενδοίαστα, να μετατοπίζουν τον πολιτικό τους λόγο από την έστω ρηχή πολιτική επιχειρηματολογία σε μια κενή, τηλεοπτική, πολύχρωμη παραδοξολογία. Λαϊκοί τροβαδούροι της παραλιακής, τηλεπαρουσιάστριες και φωτομοντέλα, δημοσιογράφοι που αγνοούσαν και τους βασικότερους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ηθοποιοί τηλεοπτικών σαπουνόπερων, ποδοσφαιριστές και άλλα πρόσωπα που κέρδιζαν ανέλπιστα μια θέση στην καθημερινή επικαιρότητα του Κόσμου του Τίποτα της τηλεόρασης και των φυλλάδων, μπλέχτηκαν με την πολιτική, ως υποψήφιοι βουλευτές, δημοτικοί σύμβουλοι και γενικά παράγοντες στη δημόσια ζωή, στελεχώνοντας τους ξεπεσμένους κομματικούς μηχανισμούς και τους κωμικούς ηγέτες τους. Από την άλλη, εκατομμύρια «πιστοί» τους, αποτελούσαν τον καθρέφτη τους, δικαιώνοντας με την απάθειά τους ή και τη συμμετοχή τους τα σκάνδαλα και τις μαφιόζικου τύπου δουλειές των πολιτικών αυτών, δίχως να γνωρίζουν (ή μην θέλοντας να γνωρίσουν) αυτό που θα ερχόταν: το τέλος της αληθινής καλοπέρασης των λίγων και της εικονικής/αυνανιστικής καλοπέρασης των τηλε-πολιτών και το ξεκίνημα μιας ταραχώδους εποχής, όπου πλέον ο φόβος και η αγωνία για το αύριο θα αποτελούν το μοναδικό μας καθημερινό βραχνά. Το παλιό lifestyle γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος, δίνοντας τη θέση του σε μια τελματωμένη πραγματικότητα, διφορούμενη και αντιφατική σε κάθε πτυχή της.

Από το θέαμα των δήθεν φιλανθρωπικών διαφημίσεων της Unicef, με τα ημιθανή παιδιά στην Αφρική, το οποίο μας θύμιζε πόσο μακριά είμαστε από την πραγματική δυστυχία, την ανέχεια και το θάνατο, το σκηνικό της απελπισίας μεταφέρθηκε πολύ πιο κοντά μας και πέρασε απότομα το κατώφλι του σπιτιού μας. Οι λίγοι που συνεχίζουν να τρώνε από το λίπος που συσσώρευσαν με οποιοδήποτε τρόπο στα ιδρύματα νόμιμης τοκογλυφίας, παρακολουθούν δήθεν συγκλονισμένοι το μαρτύριο των πολλών, μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες που προσφέρουν αφειδώς δωρεάν εικόνες εξαθλίωσης.

Και ενώ αυτή η κατάσταση διογκώνεται, ένα μέρος του πληθυσμού, παράτησε αναγκαστικά τη μόστρα με το γυαλιστερό αυτοκίνητο (καθώς δεν μπορεί να το συντηρήσει), εγκατέλειψε τις πίστες των μπουζουκιών και θυμήθηκε τις γαλανόλευκες, έπιασε την εθνικιστική αφήγηση και άρχισε με γηπεδικό τρόπο να διατυμπανίζει πως… «είμαστε όλοι Έλληνες» (λες και κανείς είχε διαφορετική γνώμη πάνω σ’ αυτό), «Έλληνες που έχουμε χρέος απέναντι στο έθνος να σώσουμε τη χώρα από τους κακούς ξένους». Έτσι λοιπόν, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, εργοδότες κι εργαζόμενοι, τίμιοι και άτιμοι, γίναν όλοι ίδιοι, ένας ομοιόμορφος όχλος κάτω από το γαλανόλευκο πανί. Και σαν έλληνες, θα πρέπει να ιδιοποιηθούμε τα τραπεζικά χρέη, χαρίζοντας τους περίπου 50 δις, «καθώς χωρίς υγιές τραπεζικό σύστημα δεν υπάρχει…ανάπτυξη» (όπου, στην πραγματικότητα, ανάπτυξη σημαίνει εταιρικά κέρδη και μάλιστα για τις ολιγαρχίες του πιο παρασιτικού καπιταλισμού).

Μέσα σ’ αυτό το αλλόκοτο και παρακμιακό περιβάλλον μια ομάδα ψυχωτικών ναζιστών με κενά ιδεολογήματα-φούσκες τύπου «ελλάς ή θάνατος» ή «εναντίον όλων» (πλην της οικονομικής ελίτ και των κατασταλτικών μηχανισμών) καταφέρνει να παρουσιαστεί στις μάζες σαν ένα φάρμακο ενάντια στη διαφθορά και την εγκληματικότητα (παρότι πολυάριθμα στελέχη του έχουν καταδικαστεί για δολοφονίες, ληστείες, ακόμη και παιδεραστία, ενώ άλλοι λειτουργώντας σαν όχλος έστησαν πέρυσι πογκρόμ εναντίον μεταναστών), εκμεταλλευόμενη το ασταθές πολιτικό σκηνικό, την εγκληματικότητα (κυρίως στην Αθήνα), την έλλειψη δημοκρατικής κουλτούρας μέρους της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και την έλλειψη ευρείας ενημέρωσης σχετικά με το ποιόν της εν λόγω γκρούπας. Ο αρχηγός της τολμά μέχρι και να αρνηθεί το ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης που διευθύνει, παρότι καθημερινά όλο και περισσότερες φωτογραφίες βγαίνουν στο φως της επικαιρότητας. Με θέσεις όπως «να δημιουργηθούν αστυνομικά και στρατιωτικά λύκεια για τους μαθητές», ή «δεν αναγνωρίζουμε την ισότητα των φύλων», ή «θα βάψουμε τα χέρια μας αίμα όταν πάρουμε εξουσία», η δημοσκοπική άνοδος της φανερώνει το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, παραδομένη στην «γοητεία» (ποιά;) του κάθε διψασμένου για εξουσία, γραφικού έως διεστραμμένου πολιτικάντη.

Ένα άλλο μέρος του πληθυσμού, αναπαράγει άκριτα θεωρίες βγαλμένες από τη φαντασία ακροδεξιών βιβλιοεμπόρων, όπως ο Alex Jones ή ο ντόπιος Λιακόπουλος (ο οποίος ενάντια στους «Ιλλουμινάτι», τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» και τους «Μασόνους» προτάσσει τον πρώην πράκτορα της KGB Β.Πούτιν). Όντας από καιρό παραιτημένο από κάθε πραγματική επιθυμία για απόκτηση γνώσης και κριτικής σκέψης, σήμερα αποκτά ένα ακόμη άλλοθι προκειμένου να φυγοπονεί και ν’ απέχει από την ίδια του τη ζωή, εγκαταλείποντας οριστικά κάθε σοβαρή πηγή πληροφόρησης, αγνοώντας πώς (σχεδόν) όλα υπάρχουν στις βιβλιοθήκες. Μεγάλο μέρος μιας ολόκληρης γενιάς θεωρεί πως «αυτομορφώνεται» μέσω του youtube, το οποίο έχουν κατακλύσει βίντεο με ό,τι λογής συνωμοσία και ασυναρτησία μπορεί κανείς να φανταστεί. Αν σε καιρούς (πραγματικής ή πλασματικής) ευδαιμονίας κάποιοι θεωρούσαν ότι η αληθινή ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνδυάζεται με την γνώση, ήταν λογικό ν’ ακολουθήσει μια εποχή γενικευμένου κοινωνικού πανικού κατά την οποία η αποδοχή οποιασδήποτε παρανοϊκής ή γελοίας ερμηνείας γίνεται δεκτή με την ανακούφιση του τρομαγμένου δεισιδαίμονα. Καλύτερα να υπάρχει κάτι στο οποίο θα πιστέψουμε με φανατισμό, παρά να συνειδητοποιήσουμε ότι όσα ξέραμε δεν είχαν κανένα νόημα. Είναι προτιμότερο να δεχτούμε την πιο εξωφρενική προσέγγιση της δυστυχίας και της άγνοιάς μας από το να προσπαθήσουμε να την ερμηνεύσουμε.

Σε αυτές τις συνθήκες, μέσα στην κοινωνική παραζάλη, ξεπροβάλει το ζήτημα της δημιουργίας ενός νέου κινήματος που θα αμφισβητήσει συνολικά το φαντασιακό της νεοελληνικής κοινωνίας και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ένα κίνημα χωρίς ιεραρχία, που θα χρησιμοποιήσει ως θεμέλιο λίθο του τις περσινές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα, καθώς και την εμπειρία των διαφόρων αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων, και θα αναδείξει νέες μορφές κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης, θρυμματίζοντας παράλληλα την σημερινή αυλή των θεαμάτων. Γι’ αυτό το σκοπό, πρέπει ο κάθε ένας από εμάς που πιστεύει στη δυνατότητα μιας αυτόνομης κοινωνίας, να αναλάβει πρωτοβουλίες, και όλοι μαζί να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο επικοινωνίας, συνδιαμόρφωσης και κοινής δράσης. Δεν έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τους άλλους, αν δεν κρίνουμε πρώτα το είδωλο μας στον καθρέφτη, και κοιτώντας το βλέπουμε πως δεν έχουμε ακόμη κάνει ό,τι είναι δυνατό. Αποδεχόμαστε τις ευθύνες για ό,τι δεν κάναμε, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη για το μέλλον που εμείς θα διαμορφώσουμε. Ήρθε η ώρα…

ΠΗΓΗ: EAGAINST.COM

Ελλάς - Γαλλία... ANOHΣΙΑ!

Ένας απίστευτος ξαφνικός έρωτας για τον Ολάντ έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Ανάλογος, ίσως, του… «πανικού» που έχει καταλάβει τις αγορές εν όψει της σχεδόν βέβαιης εκλογής του Φρανσουά στη θέση του Σαρκοζί. Ξαφνικά ο... «άχρωμος και άοσμος» Ολάντ τείνει να αναγορευθεί σε οιονεί σωτήρα της Ελλάδας από την «άσπλαχνη» Γερμανία. Προπαγάνδα πανικόβλητων, απίστευτη προχειρότητα ή απλώς... ανοησία;
Υποτίθεται, λοιπόν, ότι ο Ολάντ αμφισβητεί το γερμανικής εμπνεύσεως Δημοσιονομικό Σύμφωνο, κοινώς το σύμφωνο μόνιμης λιτότητας. Είναι όμως έτσι; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, κατηγορηματική: Όχι. Ο Ολάντ, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, και μόνο γι’ αυτό, ποτέ δεν ζήτησε κάτι περισσότερο από μια «επένδυση» του συγκεκριμένου συμφώνου με προβλέψεις ανάπτυξης.
Μια αναφορά που ελάχιστα διαφέρει από τις περί ανάπτυξης γενικολογίες Βενιζέλου και Σαμαρά στην Ελλάδα, Μπαρόζο στις Βρυξέλλες και όλων σχεδόν των κορυφαίων παραγόντων της ευρωζώνης.

«Μια κουβέντα είπαμε»...
Αδιάψευστος μάρτυρας για τις πραγματικές διαστάσεις των θέσεων του Ολάντ υπήρξε, προχθές Τετάρτη, ένα πολύ ενδιαφέρον πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ των Financial Times, της εφημερίδας που επαξίως έχει κερδίσει τον ρόλο της «φωνής των αγορών» και ενός εκ των ιδεολογικών και επικοινωνιακών θεμελίων του παγκόσμιου οικονομικού στάτους. Τίτλος: «Ο Ολάντ επιδιώκει να διευρύνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο».
Πρόκειται για μια ανταπόκριση από το Παρίσι, η οποία ξεκαθαρίζει ότι ο Ολάντ διεκδικεί τροποποίηση και όχι... ανατροπή του Δημοσιονομικού Συμφώνου – για την ακρίβεια τη συμπλήρωσή του με αναπτυξιακές παραμέτρους. Το ρεπορτάζ μάλιστα βασίστηκε σε δηλώσεις του Μισέλ Σαπέν, επικεφαλής του πολιτικού επιτελείου του Ολάντ, ο οποίος δήλωσε συγκρατημένα:

«Εκείνα που μας ανησυχούν δεν είναι αυτά που προβλέπει το Σύμφωνο, αλλά αυτά που δεν προβλέπει. Διότι ένα Σύμφωνο που βασίζεται μόνο στη δημοσιονομική πειθαρχία είναι ένα Σύμφωνο που θα οδηγήσει την Ευρώπη στον τοίχο. Εμείς πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη της οικονομίας είναι ο μόνος τρόπος για να περιοριστεί η ανεργία και ταυτόχρονα για να αρχίσουν να μειώνονται τα ελλείμματα και το χρέος υπό συνθήκες κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτές».

Μεγάλη φασαρία όμως έχουν προκαλέσει οι θέσεις του Ολάντ για αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προς όφελος «της ανάπτυξης και της απασχόλησης», θέση η οποία ερμηνεύθηκε, πολύ βιαστικά, ακόμη και ως αίτημα... αλλαγής των ευρωπαϊκών συνθηκών!
Όμως, μια και ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών πέρασε, μάλλον ήρθε η ώρα να μπει μια... τάξη – μην τυχόν και πιστέψει κανείς στα σοβαρά ότι ο συγκεκριμένος αυτός Ολάντ σκοπεύει να ανατρέψει τα θέσμια της ευρωζώνης και να βάλει την πολιτική και τις κυβερνήσεις υπεράνω της τραπεζικής κυριαρχίας! Ως εκ τούτου ο Σαπέν έσπευσε να «διευκρινίσει» ότι δεν αμφισβητείται ούτε η ανεξαρτησία της ΕΚΤ ούτε το καταστατικό της ούτε οι ευρωπαϊκές συνθήκες.
Ερμήνευσε μάλιστα ως εξής τον Ολάντ – απευθυνόμενος τόσο στην ίδια την ΕΚΤ και τις αγορές, όσο και στο... «πανικόβλητο» Βερολίνο:

«Εκείνο που εννοούσε ο Φρανσουά Ολάντ είναι ότι η ΕΚΤ πρέπει να λάβει υπόψη το ζήτημα της ανάπτυξης στην Ευρώπη – έχει κάνει ήδη πολλά για την ανάπτυξη και πρέπει να κάνει περισσότερα»!

Αφού λοιπόν η ΕΚΤ έχει κάνει τόσα πολλά για την ανάπτυξη, ώστε να έχουν βυθιστεί και η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση στην... ύφεση και την κρίση ελλειμμάτων και χρέους, με θύματα ακόμη και τα υποτιθέμενα «μοντέλα», όπως η Ολλανδία και η Γαλλία, ουδέν πρόβλημα. Με κάτι μικροδιορθώσεις όλα θα πάρουν τον (αναπτυξιακό, φυσικά) δρόμο τους.

«Ουφ!»
Κάπως έτσι φαίνεται να «χαλάρωσε» και η Γερμανία, η οποία, αφού... ανησύχησε σφόδρα από τη γαλλική αμφισβήτηση του συμφώνου λιτότητας, είδε την καρδιά της να πηγαίνει, επιτέλους, στη θέση της. Γι’ αυτό έσπευσε να ικανοποιήσει εκ των προτέρων το αίτημα του Ολάντ.
Αφού λοιπόν με το καλό εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας στις 6 Μαΐου, του δίνει και μερικές μέρες για να απολαύσει τον θρίαμβό του, να φτιάξει την κυβέρνησή του και εν συνεχεία τον έχει ήδη καλεσμένο σε έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, με «αποκλειστικό» θέμα την τόνωση της ανάπτυξης.
Από κοντά και ο Μάριο Ντράγκι, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο άνθρωπος που μας έχει καλέσει να ξεχάσουμε ακόμη και την έννοια «κοινωνικό κράτος», ο οποίος προφανώς δεν έχει κανέναν λόγο να... διαφωνήσει με τον Ολάντ. Ως εκ τούτου δήλωσε κι αυτός ότι έχει έλθει η ώρα για μια συμφωνία για την ανάπτυξη, ταυτόχρονα φυσικά και παράλληλα με το σύμφωνο λιτότητας.
Βλέπει κάποιος διαφορά μεταξύ των δύο – υποτίθεται... – σκληρά συγκρουόμενων Ολάντ και Ντράγκι; Μπα...

Χωρίς ανάσα...
Μόλις χθες σημειώναμε, όχι βεβαίως... κατά σύμπτωση, ειδικά για την Ελλάδα:

«(...) Καμιά ένδειξη δεν υπάρχει ότι η τερατώδης δημοσιονομική "προσαρμογή", όπως συμφωνήθηκε στις δύο δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τις προσαρμογές τους, θα χαλαρώσει. Ακόμη και ο επιπλέον χρόνος που θα δοθεί από την τρόικα για την επίτευξη της "προσαρμογής" δεν πρόκειται να αναστείλει απολύτως κανένα μέτρο. Αντιθέτως τα όλο και νεότερα μέτρα θα συνεχίσουν να αποφασίζονται με ρυθμό πολυβόλου προκειμένου να "αντιμετωπίζουν" τις παρενέργειες των... προηγούμενων.

Δεν πρόκειται ακόμη να αναστραφεί η ύφεση ούτε θα αναιρεθεί η απόφαση της κατάθεσης των εσόδων του ελληνικού κράτους από όλες τις πηγές στο περίφημο Ταμείο για το Χρέος. Ούτε το ξεπούλημα άνευ όρων ούτε ο έλεγχος των τραπεζών από συμφέροντα... προσκείμενα στους δανειστές».

Διόλου... τυχαία, ένα απολύτως τεκμηριωμένο ρεπορτάζ στο χθεσινό «Ποντίκι» επεσήμαινε για ποιους λόγους δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αλλαγή πλεύσης δανειστών και τρόικας σε όσα μας αφορούν, αλλά και γιατί, παρότι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» και δανειστές προτιμούν μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., υπολήπτονται αυτά τα δύο κόμματα από ελάχιστα έως... καθόλου.
Διόλου τυχαία, επίσης, από άλλη σκοπιά, εξετάζοντας άλλο θέμα και με άλλο σκεπτικό, ο φίλος Αλέξανδρος Μερκούριος κατέληγε στο ταυτόσημο συμπέρασμα:

«Μάλιστα η Τρόικα θεωρεί "καιροσκοπικές" τις πολιτικές δυνάμεις που παραμονές των εκλογών (και κυρίως λόγω της χαλάρωσης της οικονομικής ατζέντας) υπόσχονται "πιθανότητα" επαναδιαπραγμάτευσης όρων και υπογραμμίζει αυτό που οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να διεκδικήσουν την ψήφο μας, φρόντισαν να αποσιωπήσουν:

Την επομένη των εκλογών, και ειδικότερα μετά το Eurogroup της 12ης Μαΐου, θα πρέπει να δοθεί η λίστα των περικοπών και των μέτρων που θα διασφαλίσουν τα πρόσθετα 12 δισ. που απαιτούνται για τη σταθεροποίηση της οικονομίας.

Δηλαδή τα μέτρα που θα φέρουν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ακόμη περισσότερες απολύσεις υπαλλήλων στον ευρύτερο και στενότερο δημόσιο τομέα, το κλείσιμο περισσότερων ΔΕΚΟ και σε μεγάλο βαθμό το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα.

Προσοχή, λοιπόν, η παράταση της όποιας προσαρμογής, είναι χρονική ως προς τον στόχο και σε καμία περίπτωση αριθμητική, όπως κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί».

Δεν είναι... ψαροκάικο
Καταλήγοντας, λοιπόν, ας σημειώσουμε απλώς ότι οι ανόητες προσδοκίες περί αλλαγής πλεύσης σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, και μάλιστα σε συνάρτηση με τις γαλλικές εκλογές, δεν έχουν ούτε στοιχειώδη βάση.
Εξ άλλου η Γαλλία δεν είναι... ψαροκάικο για να στρίβει μια από εδώ και μια από εκεί. Αντιθέτως αποτελεί τη μια από τις δύο ναυαρχίδες της ευρωζώνης και δεν νοείται καμιά κίνηση εκ μέρους της η οποία θα επέφερε καθ’ οιονδήποτε τρόπο κραδασμούς στο ευρωσύστημα.
Άλλο πράγμα είναι λοιπόν οι όποιες απόπειρες εκμαίευσης ψήφων στις γαλλικές εκλογές, άλλο η απόπειρα διαπραγμάτευσης της Γαλλίας με τη Γερμανία και εντελώς άλλο τα παραμύθια που στην Ελλάδα σερβίρονται από συγκροτήματα ΜΜΕ τα οποία αγωνιούν για τη διάσωση του παραπαίοντος συστήματος εξουσίας και ως εκ τούτου επιχειρούν συνειδητά να παραπλανήσουν όσους – με πραγματική αγωνία για το μέλλον της χώρας μας – αποζητούν μια ελπίδα στροφής λίγο πριν πέσουμε στον γκρεμό.
Δυστυχώς, τίποτε δεν δηλώνει ότι όλη αυτή η κακόγουστη επικοινωνιακή ανοησία έχει κάποια ρεαλιστική βάση. Μακάρι να είχε – κι ας ήμασταν εμείς οι κακόπιστοι...



ΠΗΓΗ: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Ξεμένει από συμμάχους η Μέρκελ. Εκτός μόδας η ευρωπαϊκή λιτότητα!

Η κατάρρευση της ολλανδικής κυβέρνησης, η ενδεχόμενη νίκη του Φρανσουά Ολάντ στην Γαλλία και η ραγδαία άνοδος της δημοτικότητας των ακροδεξιών κομμάτων δείχνει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη από το Βερολίνο είναι "εκτός μόδας". H Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ επιμένει ότι η πολιτική σκληρής λιτότητας είναι ο μόνος δρόμος για την Ευρώπη, αλλά οι εκκλήσεις της βρίσκουν όλο και λιγότερους πειθήνιους αποδέκτες.

H Μέρκελ δυσκολεύεται πια να βρει συμμάχους στην προσπάθειά της για την επίλυση της κρίσης του χρέους με την επιβολή αυστηρών προγραμμάτων λιτότητας, σημειώνει το Der Spiegel.
O Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος υπήρξε ο σημαντικότερος εταίρος της στον αγώνα για να ξεπεραστεί η κρίση του χρέους, φαίνεται ότι θα χάσει την μάχη με τον Ολάντ στις 6 Μαίου. Ο Ολλανδός πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε, η κυβέρνηση του οποίου έδινε συχνά "μαθήματα" στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου για το πως πρέπει να επιλύσουν την κρίση χρέους παραιτήθηκε. Το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Γκερτ Βίλντερς αρνήθηκε να υιοθετήσει τις περικοπές στον του προϋπολογισμό.
Την ίδια ώρα σε όλη την Ευρώπη, η ακροδεξιά είναι σε άνοδο, κερδίζοντας ψήφους από απλούς ανθρώπους που απογοητεύονται με τις περικοπές και την λιτότητα.  Στη Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν κέρδισε 17,9%, την Κυριακή, το υψηλότερο ποσοστό ακροδεξιού υποψηφίου στην ιστορία της Γαλλίας.
Επιμένει το Βερολίνο
Η γερμανική κυβέρνηση πάντως επιμένει στον δρόμο της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Η επιστροφή στα χαμηλά επίπεδα ελλείμματος και χρέους αποτελεί τη βασική πρόκληση των Ευρωπαίων πολιτικών, δήλωσε χθες η Ανγκελα Μέρκελ, προσθέτοντας ωστόσο ότι η λιτότητα δεν είναι η μοναδική προϋπόθεση για την επίλυση της κρίσης, σύμφωνα με το Associated Press. «Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί πώς θα επιστρέψουμε εκεί, όμως το να λέει ότι θα συνεχίσει την πορεία του γεμάτος χρέη, είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει δεκτό από εμάς, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα.
Θέλω όμως να το πω ξεκάθαρα, δεν λέμε ότι η λιτότητα λύνει όλα τα προβλήματα, αλλά, εάν κάποιος συζητάει στο σπίτι του για το πώς θέλει να ζήσει μια ανεκτή ζωή, τότε μια από τις πρώτες προϋποθέσεις είναι να μπορεί να τα βγάζει πέρα με αυτά που κερδίζει», είπε χαρακτηριστικά η κα Mέρκελ.
Απειλητικά σύννεφα στην ευρωζώνη
Τα χρηματιστήρια σε όλη την Ευρώπη "έκαναν βουτιά" την Δευτέρα μετά την κατάρρευση της ολλανδικής κυβέρνησης. Η πολιτική αναταραχή στην Ολλανδία στέλνει ένα καταστροφικό μήνυμα που θα μπορούσε να ματαιώσει το σχέδιο της Μέρκελ για την διάσωση του ευρώ.
Πολλοί διερωτώνται: Eάν η Ολλανδία, μια εύρωστη οικονομία, δεν είναι διατεθειμένη να τηρήσει τον κανόνα της ευρωζώνης που προβλέπει έλλειμμα μέχρι 3%, γιατί θα πρέπει να τον τηρούν άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία, που αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα;
Οι σχολιαστές στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης σχολιαστές τονίζουν ότι η λαϊκή δυσαρέκεια για την λιτότητα μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο με μεγαλύτερη ένταση την κρίση στην ευρωζώνη. Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο καθώς τα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύθηκαν αυτή την εβδομάδα δείχνουν μεγαλύτερη του αναμενόμενου επιβράδυνση της ευρωπαϊκής οικονομίας.
"Το ευρώ βρίσκεται τώρα σε μια ολοένα και πιο ευάλωτη θέση. Το οικονομικό, πολιτικό και επενδυτικό περιβάλλον στην Ευρώπη έχει κάνει στροφή προς το χειρότερο," σημείωσαν οι αναλυτές της Morgan Stanley.



ΠΗΓΗ: TVXS.GR

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ -ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΦΩΤΙΑ! ΣΤΟ 1,75€ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΥΝΤΟΜΑ..

Εως και 25% αναμένεται να είναι ακριβότερα τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών αλλά και του σιδηροδρόμου, που θα ισχύσουν από το πρώτο τρίμηνο του 2013.
Ετσι, το αργότερο έως τον ερχόμενο Μάρτιο η τιμή του ενιαίου εισιτηρίου για όλα τα μέσα που στοιχίζει σήμερα 1,40 ευρώ και έχει διάρκεια 90 λεπτών θα φτάσει το 1,75 ευρώ, ενώ το αντίστοιχο εισιτήριο για λεωφορεία, τρόλεϊ ή τραμ θα φτάσει το 1,50 ευρώ από 1,20 ευρώ που είναι σήμερα. Αντίστοιχες αυξήσεις αναμένεται να επιβληθούν και στα μειωμένα εισιτήρια, τα οποία πρόκειται να διαμορφωθούν στα 0,90 ευρώ και 0,75 ευρώ αντίστοιχα.

Την επιβολή των αυξήσεων επιβεβαιώνουν πηγές του υπουργείου Υποδομών, οι οποίες, πάντως, σημειώνουν ότι καταβάλλεται προσπάθεια αυτές να επιβληθούν σε... δόσεις, ώστε, σε περίπτωση που συμφωνήσει η τρόικα, τα εισιτήρια να μην αυξηθούν απευθείας κατά 25% αλλά σταδιακά.
Για την περίπτωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η οποία εμφανίζει ήδη έστω και οριακή κερδοφορία, οι ίδιες πηγές υποστηρίζουν ότι η διαπραγμάτευση του συγκεκριμένου όρου του μνημονίου θα είναι πιο εύκολη.
Oσον αφορά στον ΟΑΣΑ, αντίστοιχη διαπραγμάτευση θα γίνει μόνο εάν στο τέλος του έτους οι εταιρείες εμφανίσουν ισοσκελισμένα οικονομικά αποτελέσματα, έχοντας εκμηδενίσει δηλαδή τα ελλείμματα. Ηδη τα οικονομικά στοιχεία των συγκοινωνιακών εταιρειών εμφανίζονται βελτιωμένα τόσο λόγω των περικοπών στις αποδοχές των εργαζομένων όσο και του περιορισμού του συγκοινωνιακού έργου κυρίως των λεωφορείων.
Συγκεκριμένα, ο Ομιλος ΟΑΣΑ εμφάνισε λειτουργικό έλλειμμα ύψους περίπου 8 εκατομμυρίων ευρώ το πρώτο τρίμηνο του χρόνου, ενώ την αντίστοιχη περσινή περίοδο το έλλειμμα έφτανε τα 30 εκατομμύρια. Στελέχη των εταιρειών μάλιστα εκτιμούν ότι τα ελλείμματα που υπολογίζεται ότι θα εμφανίσει η ΟΣΥ (Οδικές Συγκοινωνίες), θα υπερκαλυφθούν από το πλεόνασμα της ΣΤΑΣΥ (Σταθερές Συγκοινωνίες), οδηγώντας σε ισοσκελισμένα οικονομικά αποτελέσματα τον Ομιλο.








ΠΗΓΗ:ΕΘΝΟΣ

To... άγιο πλυντήριο του Άκη

Με μια πρώτη ματιά, δεν είναι και πολλά τα πράγματα που θα μπορούσαν να μοιραστούν ο... άγιος Εφραίμ και ο όμορφος Άκης, εκτός από το ότι και οι δυο πέρασαν – με διαφορά φάσης – από το ίδιο κελί της φυλακής του Κορυδαλλού. Ο άγιος είναι έξω. Ο όμορφος, προς το παρόν, μέσα...
Ίσως πρόκειται για κάποιες από αυτές τις διαβολικές συμπτώσεις που γράφουν Ιστορία, όμως Άκης και Εφραίμ ακροβατούν πάνω σ’ έναν ολισθηρό κοινό παρονομαστή. Ολισθηρό, διότι είναι στρωμένος με «λαδωμένο» μαύρο χρήμα και τη διαδικασία «νομιμοποίησής» του. Σύμφωνα με όσα ψιθύρισαν στο «Π» δικαστικές πηγές, η υπόθεση Τσοχατζόπουλου αποκτά ενδιαφέρον και τις πραγματικές της διαστάσεις, αν ληφθεί υπόψη πως:
- Η μίζα για την οποία γίνεται λόγος αφορά μόνο ένα από τα δεκάδες εξοπλιστικά προγράμματα που έχουν υλοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια από το υπουργείο Άμυνας. - Ο μηχανισμός «νομιμοποίησης» του μαύρου χρήματος περιλαμβάνει off shore οι οποίες ενέχονται και στην υπόθεση του Βατοπεδίου.
Με άλλα λόγια, τα 20-25 εκατομμύρια δολάρια που βρήκαν οι δικαστικές αρχές στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου μπορούν να χαρακτηριστούν ως το... «παγάκι» της κορυφής του παγόβουνου που σχηματίζεται κάτω από τον όγκο των δισεκατομμυρίων ευρώ που το ελληνικό Δημόσιο διέθεσε την τελευταία εικοσαετία για εξοπλισμούς, μεγάλα έργα κάθε είδους, Ολυμπιακούς Αγώνες, κρατικές προμήθειες κ.λπ., κ.λπ.
Από το πόρισμα των δικαστικών αρχών μάθαμε ότι ο Άκης αγόρασε, το 1999, δυο αίθουσες 1.000 και 900 τετραγωνικών αντιστοίχως, στο ίδιο κτήριο (επί της λεωφόρου Κηφισίας 7), καθώς και 22 θέσεις πάρκινγκ.
Πληροφορηθήκαμε επίσης ότι λίγα χρόνια αργότερα ο άγιος Εφραίμ της Μονής Βατοπεδίου αγόρασε, ταυτόχρονα, και τις δύο αίθουσες και τις θέσεις πάρκινγκ.
Η εν λόγω σατανική σύμπτωση οδηγεί το μυαλό σε διαβολικές σκέψεις ξεπλύματος μαύρου χρήματος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση προκύπτει από τη μεγάλη ρωσική προμήθεια των πυραύλων TOR-M1. Παρόμοιες σατανικές σκέψεις δημιουργούν το έντονο... θρησκευτικό συναίσθημα του Πούτιν και η μεγάλη του αγάπη για τον Εφραίμ... Εκτός κι αν όλα αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο από σατανικές συμπτώσεις...

Αρχή από την Κύπρο
Μια ακόμη διαβολική σύμπτωση είναι η αφετηρία από την οποία ξεκίνησαν ο Εφραίμ για το θεάρεστο έργο του και ο Άκης για τις μεγάλες δουλειές του: η Κύπρος...
Σύμφωνα με το πόρισμα των εισαγγελικών αρχών, οι μίζες από τα εξοπλιστικά διοχετεύονταν σε τρεις off shore εταιρείες, των οποίων ιδιοκτήτης φέρεται ότι είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Η off shore Torcas o ιδρύθηκε στην Κύπρο. Και όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο πόρισμα, το οποίο συνέταξαν οι εισαγγελείς Πρωτοδικών Ευγ. Κυβέλου και Ελ. Σίσκου, «ο Άκης Τσοχατζόπουλος και οι συνεργάτες του συνέστησαν εγκληματική οργάνωση και για την πραγμάτωση του σκοπού τους ίδρυσαν τρεις off shore εταιρείες, τις Blubell, Νοβιlis και Torcaso, μέσω των οποίων προέβησαν σε σειρά παράνομων πράξεων. Εταιρείες των οποίων πραγματικός ιδιοκτήτης πιστεύεται ότι ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος».

Η κορυφή του παγόβουνου
Η Torcaso ιδρύθηκε το 1999 στην Κύπρο και, σύμφωνα με την εκτίμηση των δικαστικών αρχών, αποτέλεσε τον «δούρειο ίππο» για τις «ιερές» αγοραπωλησίες με το Βατοπέδι...
Σύμφωνα με το πόρισμα, η περίπτωση των TOR-M1 οδήγησε σε ροή 16.202.000 ελβετικών φράγκων σε off shore εταιρεία, η οποία εκπροσωπούνταν από τον ξάδελφο του πρώην υπουργού Νίκο Ζήγρα. Από τις εξοπλιστικές συμβάσεις «Αρχιμήδης» και «Ποσειδών» (υποβρύχια) καταδεικνύεται ροή σε off shore εταιρεία περίπου 3 εκατ. (2.960.225) ελβετικών φράγκων και από την υπόθεση των υποβρύχιων άλλων 3 εκατ. (2.960.000) ελβετικών φράγκων.
Στο εισαγγελικό πόρισμα περιγράφονται οι διαδικασίες ξεπλύματος των παράνομων πληρωμών με τις αγορές δεκάδων ακινήτων. Ανάμεσα σε αυτά, διαμέρισμα στην οδό Δεινοκράτους 60 στο Κολωνάκι, 402 τ.μ., που ανήκει στην ιδιοκτησία της κόρης του πρώην υπουργού.
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ωστόσο, γνωρίζουν και λένε χαρακτηριστικά ότι το ελληνικό Δημόσιο τα τελευταία χρόνια δεν προμηθεύτηκε ούτε κορδόνια χωρίς να διακινηθεί προμήθεια. Αν αυτό είναι ακριβές, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς την ποσότητα του μαύρου χρήματος που διακινήθηκε. Μιλάμε για χρήμα που η χώρα δανειζόταν, για να πληρώσει, ας πούμε, επτά φορές ακριβότερο το χιλιόμετρο στην οδοποιία ή για να αγοράσει δυο φορές ακριβότερα υποβρύχια που γέρνουν, και πάει λέγοντας...
Μιλάμε για χρήμα, πολύ χρήμα, το οποίο σήμερα οι δανειστές της χώρας – με τους επόπτες, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις – ζητούν πίσω εντόκως, διπλό και τρίδιπλο. Κι ας ταυτίζονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, αυτοί που έδιναν τις μίζες με αυτούς που έδιναν τα δανεικά...

Ανοίγουν στόματα εμπλεκομένων
Προφανώς, στο πάρτι δεν συμμετείχαν μόνο ή κυρίως ο Άκης και οι όποιοι φίλοι του. Καθώς το πολιτικό σύστημα διαλύεται, οι γλώσσες, σύμφωνα με απολύτως έγκυρες πληροφορίες, λύνονται και ευέλικτοι εμπλεκόμενοι στο φαγοπότι αξιοποιούν τις πρόνοιες του νόμου και καρφώνουν πρώην συνδαιτυμόνες προσφέροντας στις δικαστικές αρχές την άκρη του νήματος, το οποίο μπορεί να τυλίξει πράσινους και γαλάζιους που υπέκυψαν στον πειρασμό και βούτηξαν το δάχτυλο (ή έκαναν μακροβούτι) στον κουβά με το μέλι...
Εκτός από τον Άκη, που προφανώς δεν αισθάνεται καλά, έστω κι αν βρίσκεται σε κελί καθαγιασμένο από τον Εφραίμ, όπως μαθαίνουμε, τα φίδια έχουν ζώσει και κάποιους γαλάζιους (πρώην) αξιωματούχους, στενούς φίλους του Χριστοφοράκου (miezens), πρώην υπουργούς που έλαβαν και υπέγραψαν... ακριβές αποφάσεις.
Άνετα δεν αισθάνονται ούτε στη Συγγρού, καθώς τα ψηφοδέλτια του κόμματος έχουν μια βαριά μυρωδιά από «Βατοπεδινούς»...
Συμπέρασμα: Μ’ αυτά και με όσα ενδεχομένως θα ακολουθήσουν επιταχύνεται η διάλυση του πολιτικού συστήματος. Όπως αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας δίνουν μάχη για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν και τα δυο μαζί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία προκειμένου να συνεχιστεί η πολιτική που επιβάλλουν οι... μιζοδότες. Διότι, ας μην ξεχνάμε, εκτός από αυτούς που τα έπαιρναν, υπάρχουν και αυτοί που τα έδιναν. Αυτοί δηλαδή που σήμερα κυβερνούν πραγματικά τον τόπο...



ΠΗΓΗ: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

BINTEO:ΚΕΤΣΑΠ , ΜΟΥΣΤΑΡΔΑ ΚΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ ΣΕ ΑΔΩΝΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Κ ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ.!

Επίθεση με γιαούρτια, πάστα κέτσαπ και μουστάρδες δέχτηκε ο βουλευτής Νέας Δημοκρατίας και πωλητής βιβλίων, Άδωνις Γεωργιάδης, σε ζαχαροπλαστείο στο οποίο βρισκόταν μαζί με την σύζυγο του, Ευγενία Μανωλίδου και τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Χάρη Ταμπούλογλου.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ !

«Πόλεμος» έχει ξεσπάσει για τους μισθούς στις τράπεζες, με τις εξελίξεις να είναι ραγδαίες μετά και την υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Η συγκεκριμένη επιχειρησιακή συμφωνία... αγγίζει μεταξύ άλλων το ωράριο εργασίας και το επίδομα ισολογισμού, κάτι που η ΟΤΟΕ εκτιμά πως «χτυπά» την κλαδική σύμβαση εργασίας.
Μάλιστα χθες συνεδρίασε εκτάκτως η διοίκηση της Ομοσπονδίας, με μοναδικό θέμα τις εξελίξεις στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Σημειώνεται πως και σε άλλες τράπεζες έχει τεθεί θέμα μειώσεων των αποδοχών (π.χ. Εθνική, Alpha, Πειραιώς) και η συζήτηση αναμένεται να «φουντώσει» εκ νέου. Για παράδειγμα, η διοίκηση της Alpha απέστειλε σχετική πρόσκληση στον σύλλογο των εργαζομένων, που αύριο συνεδριάζει για να καθορίσει τη στάση που θα τηρήσει.
Στην Τράπεζα της Ελλάδος η διοίκηση και ο σύλλογος των εργαζομένων κατέληξαν σε συμφωνία για τριετή επιχειρησιακή σύμβαση, που μειώνει το λειτουργικό κόστος κατά 18,5%. Εκτιμάται πως η περικοπή στο μισθολογικό κόστος (π.χ. αποδοχές, επιδόματα, αύξηση των ωρών εργασίας) θα είναι της τάξης του 17%.
Τα βασικά σημεία της συμφωνίας είναι τα εξής: η αύξηση του ωραρίου εργασίας κατά τρεις ώρες την εβδομάδα, η μείωση κατά 60% του επιδόματος ισολογισμού, η μείωση στις ακαθάριστες αποδοχές από 2,5% έως 7% για ποσά άνω των 2.000 ευρώ, η μείωση εκτός έδρας επιδομάτων και της αμοιβής υπερωριών πρακτόρων.
Σε ανακοίνωσή της η Τράπεζα της Ελλάδος κάνει λόγο για μία «καθοριστική συμφωνία» και επισημαίνει πως με τη νέα επιχειρησιακή σύμβαση «μειώνεται περαιτέρω το λειτουργικό κόστος κατά 18,5% ως επί το πλείστον μέσα από τον περιορισμό του μισθολογικού κόστους (μείωση μισθών, επιδομάτων, παροχών, υπερωριών και αποζημιώσεων εκτός έδρας)».
Ωστόσο, έντονη είναι η αντίδραση της ΟΤΟΕ, που τονίζει πως «η διοίκηση της Τράπεζας επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα σε βάρος των εργαζομένων προκαλώντας ουσιαστικά τις εμπορικές τράπεζες να προχωρήσουν σε ανάλογες μειώσεις».
Παράλληλα αναφέρει πως «η προσπάθεια δημιουργίας ανακριβών εντυπώσεων για λόγους σκοπιμότητας με βάση μία επιχειρησιακή σύμβαση στην οποία περιλαμβάνονται αντιδεοντολογικά και παράτυπα κλαδικές ρυθμίσεις, την καθιστούν πολιτικά και συνδικαλιστικά απαράδεκτη».
Σημειώνεται πως στις τράπεζες υπάρχει η κλαδική σύμβαση που καλύπτει το σύνολο των εργαζομένων και από εκεί και πέρα υπογράφονται επιχειρησιακές συμβάσεις (που ρυθμίζουν επιμέρους θέματα).
Για παράδειγμα, πρόσφατα η διοίκηση και ο σύλλογος της Εμπορικής υπέγραψαν νέα επιχειρησιακή σύμβαση, με τη μείωση να είναι κατά μέσον όρο 7%, χωρίς ωστόσο να επηρεάζεται καθόλου το πλαίσιο της κλαδικής σύμβασης εργασίας.



 
ΠΗΓΗ:ΕΘΝΟΣ

ΒΡΟΧΗ ΑΣΤΕΡΙΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Μία νέα βροχή διαττόντων αστέρων, οι Λυρίδες, άρχισαν από τις 16 Απριλίου να εμφανίζονται αραιά στον ουρανό του βορείου ημισφαιρίου, όπου ανήκει και η χώρα μας. Οι πτώσεις των μετεώρων, που παραδοσιακά ονομάζονται και «πεφταστέρια», θα κορυφωθούν τη νύχτα του Σαββάτου και τα χαράματα της Κυριακής, ενώ τόσο το προηγούμενο, όσο και το επόμενο βράδυ, επίσης, θα υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα.
Επειδή στις 21 Απριλίου υπάρχει «Νέα Σελήνη», δηλαδή το φεγγάρι δεν θα φωτίζει το νυχτερινό ουρανό, οι παρατηρητές (στο μέτρο που οι κατά τόπους καιρικές συνθήκες θα διευκολύνουν την παρατήρηση του ουρανού) θα έχουν την ευκαιρία να δουν καλύτερα -από λίγο πριν τα μεσάνυχτα έως τα χαράματα- το αστρονομικό φαινόμενο, στο αποκορύφωμα του οποίου αναμένεται να εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα και να πυρακτώνονται δέκα έως 15 διάττοντες ανά ώρα με ταχύτητα περίπου 50 χιλιομέτρων την ώρα.
Οι Λυρίδες, όχι σπάνια, δημιουργούν φωτεινά πεφταστέρια με μακριές ουρές που είναι ορατά στον ουρανό για αρκετά δευτερόλεπτα. Κάποιες χρονιές απρόσμενα τα μετέωρά τους έφθασαν μέχρι και τα 100 την ώρα, κάτι που όμως δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί εκ των προτέρων.
Η συγκεκριμένη ανοιξιάτικη βροχή μετεώρων, που θα διαρκέσει περίπου ώς τις 25 Απριλίου, φαίνεται να προέρχεται από τον βόρειο αστερισμό της Λύρας, απ’ όπου πήρε και το όνομά της και κυρίως από τον αστέρα Βέγα (Άλφα Λύρας), ο οποίος είναι το πιο λαμπρό άστρο του συγκεκριμένου αστερισμού και το δεύτερο φωτεινότερο άστρο του νυχτερινού ουρανού του βορείου ημισφαιρίου.
Πραγματική πάντως πηγή προέλευσής της είναι ο κομήτης «Θάτσερ» που ανακαλύφθηκε το 1861 και η ουρά σκόνης και σωματιδίων που αυτός αφήνει πίσω του και η οποία συναντάται περιοδικά με την τροχιά του πλανήτη μας.
Μετά τα μέσα Ιανουαρίου και μέχρι τα μέσα Απριλίου, υπάρχει κάθε χρόνο μια σχεδόν πλήρης έλλειψη διαττόντων αστέρων, μέχρι να εμφανιστούν οι Λυρίδες την άνοιξη. Οι Λυρίδες καταγράφηκαν για πρώτη φορά το 687 π.Χ. από τους Κινέζους και αποτελούνται από μικροσκοπικά σωματίδια με βάρος περίπου ενός γραμμαρίου, που αποτελούν τμήμα της ουράς ενός κομήτη, που πέρασε κοντά από τη Γη το 1861 και τον ανακάλυψε ο Αμερικανός Α. Θάτσερ. Ο κομήτης εκτιμάται ότι θα ξαναπεράσει κοντά από τον πλανήτη μας το 2276, καθώς η τροχιά του γύρω από τον Ήλιο διαρκεί περίπου 415 χρόνια.
Τα απομεινάρια από την ουρά του, μετά το τελευταίο κοντινό πέρασμά του τον 19ο αιώνα, έχουν παραμείνει στο διάστημα και συνεχίζουν κάθε χρόνο να προκαλούν τη «βροχή» των Λυρίδων. Κατά καιρούς, αλλά όχι συχνά, δημιουργούνται θεαματικά αποτελέσματα, όπως το 1803 (με 500 μετέωρα την ώρα) και, πιο πρόσφατα, το 1982 (μέχρι 100 μετέωρα ανά ώρα). Ορισμένοι αστρονόμοι εκτιμούν ότι η επόμενη θεαματική βροχή Λυρίδων θα λάβει χώρα το 2040-41.



ΠΗΓΗ: preciouslife.gr